Β'. ΑΠΟΤΟΚΟΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ (Επιδιώξεις- στοχοι)

              Β’  ΑΠΟΤΟΚΟΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.

                                       Επιδιώξεις- στόχοι:

    << Όσοι επαγγέλλονται ευρώ, είτε ‘’πάση θυσία’’  είτε για την ‘’Ευρώπη  

          των λαών’’,  επαγγέλλονται τις ίδιες πολιτικές, διαφοροποιημένες

           μόνο σε ένταση και προτεραιότητες >>

 

Επιδιώξεις- στόχοι:

1: ΑΠΩΤΕΡΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ για την οικονομική επιστήμη είναι η οικονομική ευημερία ΟΛΩΝ των πολιτών. Στο κέντρο της οικονομικής προσπάθειας είναι ο άνθρωπος και μόνο ο άνθρωπος. Το σημαντικότερο είναι ότι με τον όρο ΟΛΟΙ, δεν νοείται η θετική μεταβολή κάποιου μέσου όρου, πχ του μέσου ρυθμού ανάπτυξης. 

ΝΟΕΙΤΑΙ Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΤΙΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΤΟ ΒΙΟΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΟΥΤΕ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΟΥ. Μία σύγκριση με τις ακολουθούμενες σήμερα πολιτικές στη γερασμένη Ευρώπη, θα βοηθήσει να γίνει αντιληπτό γιατί προτάξαμε την παράγραφο περί ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ.

              2 : ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ, είναι οι βασικές επιλογές, ο καθορισμός των οποίων υπακούει σε συμβατά μεταξύ τους, πολιτικά,κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά κριτήρια. Η ένταξη της Ελλάδος στην ΕΕ αποτελεί μια τέτοια βασική επιλογή. Από αρκετού χρόνου, η οικονομική επιστήμη αποφάνθηκε ότι, η οικονομική ένωση μεταξύ χωρών διαφορετικού οικονομικού επιπέδου, είναι ασύμφορη και καταστροφική για τις αδύναμες οικονομίες. Για τον λόγο αυτό υιοθετήθηκαν πλήθος προγραμμάτων περιφερειακής ανάπτυξης με τα οποία βοηθούνται οι λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες να αναπτυχθούν. Τα προγράμματα αυτά οδήγησαν σε υπερκατανάλωση και δεν προσέφεραν τίποτα στην ανάπτυξη. Για νομισματική ένωση, όπως η ΕΥΡΩΖΩΝΗ, μεταξύ χωρών άνισου οικονομικού επιπέδου, η οικονομική επιστήμη δεν τόλμησε να ασχοληθεί, επειδή αποτελεί κίνηση εξόφθαλμα καταστροφική για τις αδύναμες οικονομίες.                                                                                                       

 

Το ΕΥΡΩ είναι μια βασική επιλογή, μια επιδίωξη ασύμβατη με τα δεδομένα της Ελληνικής οικονομίας. Ανεξάρτητα αυτού, οι κανόνες λειτουργίας της Ευρωζώνης, επιβάλλου στις χώρες μέλη ορισμένες υποχρεώσεις, τις οποίες πρέπει να τηρούν για να προστατευθεί η ισοτιμία του υπερεθνικού νομίσματος. Τα βήματα προστασίας του ευρώ και επίτευξης κάθε άλλης επιδίωξης ιεραρχούνται και εφαρμόζονται βάση των στόχων. Έτσι, πρώτος και βασικός στόχος για την προστασία του ευρώ, είναι η δημοσιονομική ισορροπία η οποία εκφράζεται σαν ποσοστό του δημόσιου χρέους και του κρατικού ελλείμματος, επί του ΑΕΠ.

3: ΣΤΟΧΟΙ, είναι τα βήματα επίτευξης των επιδιώξεων. Στην περίπτωση του ευρώ, είναι προκαθορισμένο, σε περίπτωση δημοσιονομικής εκτροπής να λαμβάνονται προκαθορισμένα μέτρα εισοδηματικής προσαρμογής για την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας. Προκύπτει από αυτά ότι,

Σε περίπτωση σοβαρής δημοσιονομικής εκτροπής, η εμμονή στο ευρώ, οδηγεί κατά αναγκαιότητα και στην εφαρμογή των προκαθορισμένων πολιτικών που έχουν επινοηθεί για την περίπτωση αυτή. Οι εφικτές διαφοροποιήσεις είναι ελάχιστες, επουσιώδεις και αντικαταστατές.

 Όσοι επαγγέλλονται ευρώ, είτε ‘’πάση θυσία’’ , είτε για την ‘’Ευρώπη των λαών’’, επαγγέλλονται τις ίδιες πολιτικές, διαφοροποιημένες μόνο σε ένταση και προτεραιότητες και κατά κανόνα προοδευτικά  εντονότερες, επειδή η πολιτική της εισοδηματικής προσαρμογής, αποτελεί αποκλίνουσα διαδικασία αποκατάστασης της ισορροπίας  της οικονομίας. 

Διαθέσιμες επιδιώξεις.

1: ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ: Είναι η πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρωζώνη, από τις αρχές του 2010. Σύμφωνα με την πολιτική αυτή, τα κρατικά ελλείμματα οφείλονται σε υπέρβαση της εθνικής δαπάνης έναντι της εθνικής παραγωγής, η οποία χρηματοδοτείται με μαζικό εξωτερικό δανεισμό.  Κατά συνέπεια, για να μειωθούν τα ελλείμματα και το εξωτερικό χρέος, θα πρέπει να μειωθεί η δαπάνη της οικονομίας. Επειδή το ύψος της δαπάνης προσδιορίζεται από το διαθέσιμο ιδιωτικό εισόδημα, συνάγεται ότι πρέπει να αυξηθεί η φορολογία, και να μειωθούν μισθοί- συντάξεις και ότι άλλο συνιστά το διαθέσιμο ιδιωτικό εισόδημα. Με τα χρηματικά ποσά, που υποθετικά εξοικονομούνται από φόρους και περικοπές, ελπίζεται να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα χρηματικά ποσά για αποπληρωμή των δανειστών. ΟΜΩΣ,

1.1:  Οι περικοπές εισοδημάτων και οι αυξήσεις των φορολογικών βαρών, οδηγούν ΚΑΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ σε μείωση του ΑΕΠ, κατά 1,1- 1,65 φορές περισσότερο. Δηλαδή, μείωση πχ. κατά 10 δις των κρατικών δαπανών, οδηγεί σε μείωση του ΑΕΠ σε τιμές βάσης, κατά 16,5 δις. η οποία με τη σειρά της, οδηγεί σε μείωση των φορολογικών εσόδων κατά 6,8 δις.. Ακόμη περισσότερο, η μείωση της εθνικής δαπάνης οδηγεί σε μείωση και των ιδιωτικών επενδύσεων, με αποτέλεσμα την πρόσθετη μεγάλη μείωση του ΑΕΠ και κατά προέκταση και των φορολογικών εσόδων. Κατά συνέπεια, η μείωση των κρατικών δαπανών  υπερεξανεμίζεται ή  εξανεμίζεται τουλάχιστον κατά 70,0%.

1.2:  Μόνη διέξοδος για να αποφευχθεί η σπειροειδής μείωση του ΑΕΠ είναι η ραγδαία αύξηση των εξαγωγών, η απορρόφηση δηλαδή της πλεονάζουσας εγχώριας παραγωγής, από την εξωτερική ζήτηση, ή και η σημαντική μείωση των εισαγωγών που να είναι αποτέλεσμα υποκατάστασης τους με εγχωρίως παραγόμενα προϊόντα. Αν όμως υπήρχαν αυτές οι δυνατότητες θα είχαν εκδηλωθεί και χωρίς την δημοσιονομική κρίση, αφού καθ‘ υπόθεση οι επιχειρήσεις επιδιώκουν μεγιστοποίηση των κερδών τους.

Η παρατηρηθείσα σημαντική μείωση των εισαγωγών στην Ελλάδα, είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα της μείωσης του ΑΕΠ και δεν οφείλεται σε υποκατάσταση τους με εγχωρίως παραγόμενα προϊόντα. Άρα αντικειμενικά, και επειδή στα πλαίσια της εφαρμοζόμενης πολιτικής, δεν λειτουργεί το κίνητρο υποκατάστασης, ελάχιστα μπορεί ο εξωτερικός τομέας να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση της κρίσης.

1.3: Για να ενεργοποιήσουν κίνητρο υποκατάστασης, και επηρεασμένοι από τις θεωρητικές δοξασίες, περί προσδιορισμού των τιμών από το εργατικό κόστος παραγωγής, παρέμβηκαν, με δικτατορικά μέτρα, στο σχηματισμό των αμοιβών των συντελεστών παραγωγής και στον ιδιωτικό τομέα, μέσα από την μείωση των εργατικών αμοιβών και την στρέβλωση των όρων εργασίας. Αλλά η Ελλάδα είναι μέλος μιας ευρύτατης αγοράς, και οι τιμές που πωλεί και αγοράζει είναι δεδομένες για την Ελληνική οικονομία, το δε εμπόριο διεξάγεται με βάση τις απόλυτες τιμές των προϊόντων. Κατά συνέπεια και η πολιτική αυτή δεν προσφέρει τίποτα το θετικό, και η μείωση της ενεργού ζήτησηυς, μέσα από την μείωση των εισοδημάτων, οδηγεί σε πλήρη αποδιοργάνωση την οικονομία.

1.4: Σήμερα η Ελληνική οικονομία τελεί σε κατάσταση σήψης, δηλαδή δόλιας πλήρους αποδιοργάνωσης. Σε κατάσταση αποδιοργάνωσης βρίσκεται και το πολιτικό μας σύστημα. Το δόλιο το υποστηρίζουμε από τις αρχές του 2010, και τα γεγονότα, ΠΛΗΡΩΣ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΝΟΥΝ.   

Το ιλαροτραγικό είναι ότι οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς, της αγοράς της ελεύθερης διακίνησης αγαθών, συντελεστών παραγωγής και ιδεών, στην περίπτωση της Ελλάδας, της Κύπρου και όλων των Ευρωπαϊκών Μεσογειακών χωρών, κατέστρεψαν όλους τους θεσμούς λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς. Κατέστρεψαν ακόμη βασικούς δημοκρατικούς θεσμούς, κατέστρεψαν το Ευρωπαϊκό όραμα των λαών της Ευρώπης. Εις το όνομα ενός χαρτονομίσματος οδηγούν νομοτελειακά τους Ευρωπαϊκούς λαούς στην οικονομική εξαθλίωση και στη ….σύγκρουση.

Αν αυτό δεν είναι παράνοια, αν αυτό δεν είναι εκδήλωση μίσους προς την ανθρωπότητα, αν αυτό δεν εξυπηρετεί σατανικές επιδιώξεις, τότε τι είναι; 

2: Εθνικό νόμισμα- δραχμή:  Έντονα τονίζουμε ότι το οποιοδήποτε χαρτονόμισμα, δεν έχει καμιά εσωτερική αξία. Η αξία του (εξωτερική), εξαρτάται κατά τρόπο απόλυτο, από την εμπιστοσύνη που του αποδίδουν οι συναλλασσόμενοι. Το εθνικό νόμισμα, δίνει την δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, χωρίς καμιά άμεση παρέμβαση στο σχηματισμό των σχετικών τιμών των αγαθών και των σχετικών αμοιβών των συντελεστών της παραγωγής. Η όλη θεωρητική φιλοσοφία στηρίζεται στην συμπεριφορά των πολιτών και άρα είναι απόλυτα δημοκρατική, σέβεται την εθνική κυριαρχία και την ελευθερία της βούλησης των πολιτών, δηλαδή το δικαίωμα τους για επιλογή.

Κράτος, το οποίο εκδίδει το δικό του νόμισμα δεν υπόκειται καθοιονδήποτε τρόπο σε εσωτερική πτώχευση. Η πτώχευση νοείται σαν στάση εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων του σε ξένο αποθεματικό νόμισμα, που είναι ο χρυσός, το δολάριο και το ευρώ. Πολύς ο λόγος για τις συνέπειες επιστροφής στη δραχμή. Για να είναι επιστημονικά αντικειμενικός ο λόγος, θα πρέπει να είναι συγκριτικός, θα πρέπει δηλαδή να επιμετρούνται και να  αξιολογούνται, οι συνέπειες με δραχμή και οι συνέπειες με ευρώ. Τις συνέπειες με ευρώ τις ζούμε, τις έχουμε επανειλημμένα αξιολογήσει,  και το επιστημονικό συμπέρασμα είναι ότι, ΜΕ ΕΥΡΩ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΡΑΤΟ ΜΕ ΓΥΜΝΟ ΟΦΘΑΛΜΟ. ΜΕ ΔΡΑΧΜΗ;

Ας μελαγχολήσουμε ανατρέχοντας στην πρόσφατη οικονομική μας ιστορία.

1: Έλλειμμα ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών, από το οποίο προσδιορίζεται, κατά κύριο λόγο η ισοτιμία του εθνικού νομίσματος. Από 5,1 δις. το 1998, αυξάνεται σε 7,7 το 1999, σε 10,5 το 2000- 2004, σε 14,7 το 2005, σε 34,8 το 2008, και μειώνεται σε 22,5 το 2010, 20,6 το 2011, και 6,5 το 2012.

2: Οι εισαγωγές από 20,7 δις το  1998, αυξάνονται σε 33,ο το 2000, σε 41,7 το 2005, σε 63,8 το 2008 για να μειωθούν σε 45,4 το 2010, και σε 41,7 δις το 2012.

3: Οι εξαγωγές από 5,9 δις το 1998, αυξάνονται σε 11,1 το 2000, σε 14,2 το 2005, σε 19,8 το 2008, για να μειωθούν σε 17,1 το 2010, και να αυξηθούν σε 20,2 το 1011, και σε 22,0 το 2012.

4: Το δημόσιο χρέος από  129 δις το 1999,  το οποίο κατά 81%   ήταν εσωτερικό χρέος, αυξάνει σε 166,3  το 2002, το οποίο κατά ποσοστό 2,85% ΜΟΝΟ, ήταν εσωτερικό, και κατά 97,15% ήταν ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ χρέος.

Εύκολα συνάγεται από αυτά ότι,    

1: Η τεράστια ρευστότητα που απελευθερώθηκε στο εσωτερικό της χώρας, χρηματοδότησε τις χρηματιστηριακές συναλλαγές, με απότοκο το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, και πακτωλό εισαγωγών. Προσέφερε αρνητικά στην παραγωγική δομή της χώρας και κατέστησε την Ελληνική κοινωνία έντονα καταναλωτική.

2: Η στροφή, κατά 100%,  στον εξωτερικό δανεισμό, κατέστησε την Ελλάδα ευάλωτη στις όποιες ορέξεις των δανειστών της, γεγονός που οδηγεί στον αφανισμό του Ελληνικού κράτους.

3: Η επιλογή του ευρώ σαν βασικής πολιτικής επιδίωξης αφαίρεσε από την Ελλάδα το δικαίωμα άσκησης μιας άλλης πολιτικής, αν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, και εγκλώβισε την χώρα σε μονόδρομους. Κατάστρεψε, όπως επιστημονικά αναμένετο, τον παραγωγικό ιστό της χώρας και κατέστησε την Ελληνική κοινωνία έντονα καταναλωτική και εντονότατα ασεβή, απέναντι σε θεσμούς, ανθρώπους, πατρίδα και Θεό. Ο εύκολος πλουτισμός, κατέστησε όλους μας δούλους του μαμμωνά, και τους κρατούντες, απάνθρωπους, ανάλγητους και έντονα διεφθαρμένους.

Επιστροφή στη δραχμή: Από τα προηγηθέντα γίνεται αντιληπτό, ότι το κάποιο κόστος είναι αναπόφευκτο και τυχόν επιστροφή θα γίνει κάτω από προϋποθέσεις.

1: Καθορισμός της ισοτιμίας επιστροφής σε 1:1 έναντι του ευρώ για να μην διαταραχθούν οι συναλλαγές. Είναι καθαρά αριθμητικό πρόβλημα.

2:  Αυστηρά περιοριστικά μέτρα κίνησης κεφαλαίων τα οποία θα αίρονται σταδιακά, κατά το μέτρο εμπέδωσης της εμπιστοσύνης στο νέο νομισματικό σύστημα.

3: Συμφωνία με τις παραγωγικές δυνάμεις για πάγωμα τιμών, μισθών, παροχών για τουλάχιστο δύο έτη.

4: Καθιέρωση προτεραιοτήτων αποκατάστασης της κοινωνικής συνοχής, όπως απασχόληση, επιδόματα ευπαθών ομάδων, υγεία, κλπ.

5: Μονομερής, με απόφαση της Ελληνικής βουλής, χρονική αναβολή εξόφλησης του κρατικού χρέους, μείωση των επιτοκίων κάτω του 2,5%, και καταλογισμός και καταβολή τόκων εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, μετά την πάροδο πενταετίας από την καθιέρωση του νέου εθνικού νομίσματος.

6: Έγερση διεκδικητικής αγωγής κατά των δανειστών για εξαναγκασμό, δολίως, της Ελλάδας στην λήψη μέτρων που οδήγησαν σε αποδιάρθρωση την Ελληνική οικονομία και ταυτόχρονα αίτημα συμψηφισμού με το χρέος.  Έγερση αγωγής κατά των μελών της ΤΡΟΪΚΑΣ, ως ηθικών αυτουργών αυτοχειριασμού Ελλήνων πολιτών, συνεπεία των μέτρων που επέβαλαν στην Ελλάδα.

7: Η Ελληνική οικονομία υποφέρει από έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών της πληρωμών, της τάξεως των 10,0 δις ευρώ και από μεγάλη έλλειψη ρευστότητας, η οποία θα αντιμετωπιστεί με την αντικατάσταση του ευρώ με δραχμές. Η κάλυψη του ελλείμματος αρχικά θα γίνει από τα συναλλαγματικά διαθέσιμα και με ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΠΣΤΩΣΕΙΣ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ. Θα απαιτηθεί, μεταγενέστερα, υποτίμηση της δραχμής, ΠΟΣΟ;.  Η μείωση των εισαγωγών το 2012, η οποία συνεχίζεται και το 2013, απέδειξε ότι η εισοδηματική ελαστικότητα των εισαγωγών, είναι μεγάλη. Από οικονομετρικές μελέτες προκύπτει ότι η ελαστικότητα τιμών των εισαγωγών είναι μεγαλύτερη της μονάδας και ολοκληρώνεται σε περίοδο 20 μηνών, περίπου. Άρα πχ 15% υποτίμηση αναμένεται να οδηγήσει σε μείωση των εισαγωγών κατά 9 δις ευρώ. Η μείωση των πραγματικών εισοδημάτων κατά 4,5% αναμένεται να οδηγήσει σε πρόσθετη μείωση των εισαγωγών κατά 2,5 δις περίπου.

Η υποτίμηση μειώνει τις τιμές των Ελληνικών προϊόντων, εκφραζόμενων σε ξένο συνάλλαγμα. Η ελαστικότητα τους κυμαίνεται στο 0,7, και άρα πρέπει να αναμένεται αύξηση των εξαγωγών, σε πρώτη φάση, κατά 5,5 δις ευρώ. Κατά συνέπεια, με ανώτατο ποσοστό υποτίμησης 15%  η Ελληνική οικονομία προσδοκάται να ισορροπήσει στις εξωτερικές της συναλλαγές, μέσα σε περίοδο δύο ετών περίπου. Βέβαια τα λάθη του παρελθόντος πρέπει να αποφευχθούν, και από την αρχή να γίνει κατανοητό ότι η εισαγωγή νέου εθνικού νομίσματος,  απαιτεί θυσίες, και δεν αποτελεί ευκαιρία για  έγερση διεκδικήσεων. Η μόνη σοβαρή απειλή, στην περίπτωση της δραχμής, είναι η συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας,  

3: Σύστημα διπλού εθνικού νομίσματος, ευρώ- δραχμή.

Το θέμα έχει αναπτυχθεί με λεπτομέρεια και το σχετικό άρθρο είναι αναρτημένο στο axentrika25. Κατά την ταπεινή μας άποψη, είναι το σύστημα που θα μπορούσε να κρατήσει ζωντανό το Ευρωπαϊκό όραμα.

Το ευρώ παραμένει εθνικό νόμισμα, υποχρεωτικά αποδεκτό στις διακρατικές συναλλαγές, και στις συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών, εντός των χωρών της Ευρωζώνης, και προαιρετικά αποδεκτό στις συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών και κράτους. Η δραχμή να είναι υποχρεωτικά αποδεκτή στις συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών και κράτους, και προαιρετικά αποδεκτή στις υπόλοιπες περιπτώσεις.

Καθιερώνεται το Ευρωομόλογο, και η προσφυγή των κρατών σε δανεισμό με ευρωομόλογα να υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες, και να τελεί υπό την επιτήρηση της ΚΟΜΙΣΙΟΝ.Η ισοτιμία των εθνικών νομισμάτων έναντι του ευρώ, να καθορίζεται ελεύθερα στην αγορά συναλλάγματος.

Με το σύστημα αυτό ακυρώνονται όλα τα μέτρα που έχουν σχέση με την δημοσιονομική ισορροπία, οι εποπτείες και γενικά η κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, με το πρόσχημα της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Επιτυγχάνεται δηλαδή αρμονική συμβίωση μεταξύ των λαών της Ευρώπης και ταυτόχρονα η αποδοχή της διαφορετικότητας. Θα δούμε το σύστημα αυτό να εφαρμόζεται; Δύσκολο, πολύ δύσκολο, γιατί πίσω από τα ορατά, κυβερνάει η παράνοια και κρύβονται αφανείς επιδιώξεις, που οδηγούν τον κόσμο μας σε αφανισμό.