ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ

                             

                   

                             ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ:  

                                                                         

                                                                Η Ευρώπη αιχμάλωτη της Ευρώπης 

Η εγκατάλειψη του δόγματος της οικονομικής ευημερίας των πολιτών και η αντικατάσταση του με το δόγμα του δείκτη μεταβολής του ΑΕΠ, και η αναγωγή της απάτης των πολιτών σε κορυφαία επιστήμη,  έχει, και νομοτελειακά, θα οδηγήσει σε κατάλυση της Δημοκρατίας και σε αγελοποίηση των ανθρώπων.

Το ΑΕΠ είναι ένα ευκόλως μετρήσιμο μέγεθος, το οποίο παρέχει ενδείξεις, και όχι αποδείξεις, της ενδεχόμενης πορείας της εθνικής  οικονομίας.

Περιλαμβάνει σε ποσοστό 20% περίπου, φόρους, και άρα με την αύξηση της φορολογίας η εκάστοτε κυβέρνηση έχει την θεωρητική δυνατότητα να αυξάνει το ΑΕΠ.

 Το κυριότερο όμως είναι, ότι σε πλείστες όσες ,χώρες δραστηριοποιούνται πολυεθνικές επιχειρήσεις, κυρίως ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ, των οποίων το προϊόν που παράγουν προσμετράτε στο ΑΕΠ. Οι επιχειρήσεις αυτές εξάγουν σε άλλες χώρες, με την μορφή κερδών και αποσβέσεων σημαντικό κομμάτι του εισοδήματος που παράγουν.  Έτσι είναι απόλυτα δυνατό η αύξηση του ΑΕΠ να συμβαδίζει με μείωση του Εθνικού Εισοδήματος και της ευημερίας των πολιτών. Ακόμη ποιο σοβαρό, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στην εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών φυσικών πόρων, με αποτέλεσμα η  ανεξέλικτη εκμετάλλευση τους να οδηγεί σε υπονόμευση του μέλλοντος της χώρας που τις φιλοξενεί.    Η εκδηλώσεις των συνεπειών αυτών είναι μακροχρόνιες, και δεν γίνονται αντιληπτές από τους πολίτες.

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΕΠΙΤΟΚΙΩΝ.

  Όταν η ΕΚΤ δανείζει τις εμπορικές τράπεζες με πχ. ένα τρις ευρώ με αρνητικό επιτόκιο 0,5% και για 20 χρόνια, η εμπορική τράπεζα θα επιστρέψει στην ΕΚΤ το 90,0% του δανείου, δηλαδή 900 δις ευρώ. Οι εμπορικές τράπεζες μεταβιβάζουν μέρος των κερδών τους, με σχετική μείωση των επιτοκίων χορηγήσεων, στους μεγάλους και εκλεκτούς πελάτες τους.

Θα μπορούσαμε στο σημείο αυτό να προσφύγουμε σε θεωρητικά σχήματα με τα οποία να αποδεικνύεται διάχυση του οφέλους της μείωσης των επιτοκίων, σε όλη την οικονομία. Όμως οικονομικό όφελος υπάρχει δυνητικά, όταν αυξάνει η παραγωγή. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, όπως πχ. η στήριξη των κερδών των εμπορικών τραπεζών, είναι αποτέλεσμα αναδιανομής εισοδήματος, από κάποιους σε κάποιους.

1: ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΟΚΩΝ:   Παλαιότερα η χορήγηση δανείων από τις εμπορικές τράπεζες, γινόταν έναντι κάποιου επιτοκίου, και σχεδόν αποκλειστικά από τις καταθέσεις των πολιτών. Η Παρέμβαση των Κεντρικών Τραπεζών γινότανε αποκλειστικά σε περιπτώσεις κρίσεων, όπως είναι, η κατόπι κάποιων φημών, μαζική ανάληψη καταθέσεων από τους πολίτες. 

Οι καταθέσεις στις τράπεζες, στις εγχρήματες οικονομίες, αποτελούσαν το βασικότερο μέσο διακράτησης ιδιωτικών αποταμιεύσεων. Η αποταμίευση είναι μέρος του τρέχοντος εισοδήματος το οποίο διακρατείται για προνοιακούς λόγους, ή, με την συσσώρευση επαρκούς ποσού, για αυτοεπένδυση, συνήθως σε κατοικίες. Ως μέρος εισοδήματος, αποτελείται από πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες , και εκφράζεται σε χρηματικές μονάδες.

Μόνο η αποταμίευση, εγχώρια ή ξένη, καθιστά δυνατή την πραγμάτωση ΝΕΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ, με τις οποίες αυξάνεται το παραγωγικό δυναμικό της οικονομίας, καθιστά δηλαδή δυνατή την δέσμευση εργασιακού δυναμικού στην παραγωγή κεφαλαιακών προϊόντων.

 Με την αποταμίευση χρηματοδοτείται η κατανάλωσης των εργαζομένων στην παραγωγή των κεφαλαιακών προϊόντων, οι οποίοι παράγουν προϊόντα που δεν ικανοποιούν καταναλωτικές ανάγκες και που βιολογικά, τους είναι αναγκαία.

Τελικά η αποταμίευση, όχι μόνο δεν είναι έννοια αντίθετη της δαπάνης, αλλά είτε άμεσα είτε, διά του διεθνούς εμπορίου, χρηματοδοτεί την απόκτηση καταναλωτικών αγαθών από τους εργαζόμενους στην παραγωγή κεφαλαιακών αγαθών.

Άρα για να γίνουν νέες επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου και να αυξηθεί η παραγωγική ικανότητα της χώρας, ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη είναι η ΘΕΤΙΚΗ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΕΧΟΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΤΟΥΣ.   ΙΚΑΝΗ συνθήκη είναι η ύπαρξη της απαιτούμενης εθνικής ζήτησης για να απορροφηθεί το παραχθησόμενου νέο προϊόν. Βέβαια όπως ελέχθη η αποταμίευση δεν είναι αντίθετη της δαπάνης, και δαπανώμενη δημιουργεί την απαιτούμενη ζήτηση απορρόφησης του παραχθησόμενου προϊόντος.

ΆΡΑ ακρογωνιαίος λίθος της οικονομικής μεγέθυνσης είναι η εσωτερική ή η εξωτερική ΑΠΟΤΑΜΙΕΤΣΗ, δηλαδή ο εξωτερικός δανεισμός, είτε με αυτόν χρηματοδοτείται η αγορά καταναλωτικών ή κεφαλαιουχικών αγαθών. Αυτός είναι ο έμμεσος τρόπος εξωτερικής χρηματοδότησης των νέων επενδύσεων, ο οποίος γίνεται με την υπέρβαση των εισαγωγών αγαθών και υπηρεσιών, έναντι των εξαγωγών, και είναι και  επωφελέστερος έναντι του εξωτερικού δανεισμού για άμεσες επενδύσεις.

 Τα πράγματα βέβαια είναι πολύπλοκα και δεν μπορούν να στριμωχθούν σε ένα άρθρο. Σταματώ όμως εδώ, με την βεβαιότητα ότι αφήνω πολλά ερωτηματικά, και επανέρχομαι στο κύριο θέμα που είναι τα κίνητρα για αποταμίευση.

2: ΚΙΝΗΤΡΑ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΩΝ.

Κορεσμός της συνολικής εθνικής κατανάλωσης δεν αποδείχθηκε ποτέ, σε καμιά χώρα του κόσμου μας και σε καμιά χρονική περίοδο. Άρα ο αποταμιεύων στερείται μέρος κατανάλωσης και οικονομικής ευημερίας,  που το εισόδημα του  επιτρέπει να έχει. Υποβάλλετε δηλαδή σε κάποια οικονομική θυσία για την οποία απαιτείται κάποιο οικονομικό κίνητρο, που είναι ο τόκος και εκφράζετε σαν ποσοστό επί της αποταμίευσης που είναι το επιτόκιο.

Το προϊόν αυτό της οικονομικής του θυσίας, ο αποταμιευτής το θέτει στην διάθεση του κοινωνικού συνόλου. Με αυτό παράγετε εισόδημα και από αυτό πληρώνονται μισθοί και επιχειρηματικά κέρδη.  Τα κέρδη όμως είναι το πλεόνασμα εισοδήματος που παράγετε με την συμβολή του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού, ο οποίος χρηματοδοτήθηκε από τους αποταμιευτές που είναι και οι πραγματικοί επενδυτές.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΜΟΙΒΗ, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΕΡΔΗ. ΤΑ ΌΠΟΙΑ  ΚΕΡΔΗ ΤΑ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ,  ΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΝΕΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ.

Άρα δίκαιο και ηθικό και οικονομικά και κοινωνικά αναγκαίο είναι, οι αποταμιευτές να λαμβάνουν επί των αποταμιεύσεων τους τόκο, με την μορφή επιτοκίου που να είναι ανάλογο της αποδοτικότητας του παραγωγικού κεφαλαίου στο σύνολο της οικονομίας. Πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, το επιτόκιο καταθέσεων στην Ελλάδα ήταν περίπου 6%. Ας δούμε όμως το μέγεθος του προβλήματος, με τα μηδενικά ή τα αρνητικά επιτόκια, με αριθμητικό παράδειγμα. Τα ποσά προσεγγίζουν την πραγματικότητα, όμως δεν διεκδικείται αριθμητική ακρίβεια.

Υποθέσουμε δυο εργαζόμενους, τον Α’ και τον Β΄’ με μέσο ετήσιο εισόδημα σε μισθούς κατά την διάρκεια 35 ετών ως εργαζόμενων.

2.1: Ο Α’ με μέσο ετήσιο εισόδημα 10000 ευρώ, πληρώνει ετησίως εισφορά για σύνταξη 1700 ευρώ και για νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη 2600 ευρώ ετησίως. Οι εισφορές του με μηδενικό επιτόκιο, στο τέλος της 35ετίας ανέρχονται σε  59500 ευρώ και εκτοκιζόμενες με μέσο επιτόκιο 4%, συμποσούνται σε 125208 ευρώ. Με προσδόκιμο ζωής τα 17 χρόνια κατά μέσο όρο δικαιούται ετησίως, με επιτόκιο 4%, 10292 ευρώ από τα οποία πρέπει να αφαιρεθούν με διάφορους τρόπους 2600 ευρώ για νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.   Άρα λαμβάνει μικτά 7692 ευρώ ετησίως.

Με μηδενικό επιτόκιο και τις ίδιες προϋποθέσεις δικαιούται σύνταξης 3500 ευρώ από τα οποία αφαιρούμενα τα 2600, όπως προηγουμένως, λαμβάνει μικτά 900 ευρώ ετησίως. 

2.2: Με τα ίδια ακριβώς δεδομένα και με μέσο ετήσιο εισόδημα 20000 ευρώ, ο Β’ δικαιούται σύνταξης 20584 ευρώ, και αφαιρούμενης της δαπάνης για νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, λαμβάνει μικτά, με επιτόκιο 4%, 15384 ευρώ. Με επιτόκιο 0% δικαιούται μικτά, σύνταξη 1800 ευρώ.

Όταν τα επιτόκια καταθέσεων είναι ονομαστικά στο 0%, όπως υποθέσαμε, τα πραγματικά επιτόκια είναι (-2%) και άρα τα πράγματα είναι κατά πολύ χειρότερα από ότι τα εκθέσαμε.

Είναι φανερό ότι οι ιδιώτες, λόγω των θεσπισθέντων ήδη αντικινήτρων αποταμίευσης, θα πάψουν να αποταμιεύουν και θα προτιμήσουν τον ρόλο του οφειλέτη των τραπεζών, και για τον ρόλο τους αυτό θα πληρώνουν επιτόκιο 2%-4%, που ισοδυναμεί με ισόποσο αντίστοιχο αρνητικό επιτόκιο καταθέσεων. 

               
ΔΗΛΑΔΗ, ΜΠΡΟΣ ΓΚΡΕΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΡΕΜΑ.

3: ΤΑ ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ ΤΩΝ ΜΗΔΕΝΙΚΩΝ Η ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΕΠΙΤΟΚΙΩΝ:

3.1: Κατάρρευση του αποταμιευτικού συστήματος των ιδιωτών, στερεί τις Εμπορικές τράπεζες από καταθέσεις και την δυνατότητα άσκησης με αυτές της πιστωτικής τους πολιτικής. Η ΕΚΤ, η οποία ασκεί και στηρίζει την πολιτική των μηδενικών και αρνητικών επιτοκίων, εισερχόμενη στον ρόλο των ιδιωτών αποταμιευτών, γίνετε ο τροφοδότης των εμπορικών τραπεζών σε ρευστό χρήμα. Mε  αυτό οι Εμπορικές τράπεζες συνεχίζουν απρόσκοπτα να ασκούν το έργο τους, δηλαδή την πιστωτική τους πολιτική, με επιτόκια (3) περίπου εκατοστιαίες μονάδες μεγαλύτερα από τα επιτόκια δανεισμού τους από την ΕΚΤ.

Ο θεσμοθετημένος ρόλος της ΕΚΤ είναι η διατήρηση του μέσου όρου του πληθωρισμού στην ΕΕ στο 1,5% περίπου. Δεν υπάρχει δηλαδή πάγια νομοθεσία που να ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ Κεντρικών και Εμπορικών τραπεζών.  Δεν υπάρχει επίσης νομοθεσία που να επιβάλλει στις ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ την αντιμετώπιση της λειτουργίας των Εμπορικών τραπεζών με διαφάνεια και ισότητα. Στις αποφάσεις τους οι Κεντρικές τράπεζες βοηθούνται τα μάλα από τους οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι αξιολογούν σύμφωνα με τις υποδείξεις των ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, και τις ανάγκες των πολυεθνικών επιχειρήσεων, που διά των εμπορικών τραπεζών, είναι οι πελάτες του νομισματοπιστωτικού συστήματος.

Δεν υπάρχει επίσης θεσμοθετημένη συμπεριφορά της ΕΚΤ έναντι των κρατών μελών της ΕΕ.  Η δύναμης της ΕΚΤ απορρέει από την παραχώρηση σε αυτή, του εκδοτικού προνομίου των χωρών μελών της ΕΕ.  Το εκδοτικό προνόμιο συνεπάγεται την προσπόριση στον εκδότη χρήματος ( ίδε ΕΚΤ),  οικονομικού πλεονάσματος τρις. ευρώ, τα οποία τα διαχειρίζεται κατά το δοκούν η ΕΚΤ..

ΆΡΑ Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΤ, ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ, ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΚΑΙ ΠΛΗΘΟΣ ΑΛΛΩΝ,  ΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΜΕΛΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΔΙΟΡΙΖΟΥΝ.

3.2: Είναι σαφές από τα προλεχθέντα, ότι συνταξιοδοτικό σύστημα, δημόσιο ή ιδιωτικό, που να στηρίζετε στις εισφορές των εργαζομένων, δεν είναι βιώσιμο στο πέρασμα του χρόνου. Άρα το κράτος θα πρέπει να καθιερώσει σύστημα εθνικής σύνταξης που να παρέχει πλήρεις παροχές στους εργαζομένους, προσαρμοσμένης ανάλογα της φορολογικής του πολιτικής.

Άρα αργά ή γρήγορα η σύνταξη από δικαίωμα θα μετατραπεί σε επίδομα, και το ύψος των παροχών θα υπόκειται στις μεταβολές των αποδόσεων των φορολογικών κρατικών εσόδων. Βέβαια αρκετοί θα επικαλεστούν την ιδιωτική ασφάλιση. Όμως  ιδιωτική ή δημόσια ασφάλιση, για να μπορεί να εκπληρώσει το έργο της, θα πρέπει να έχει την δυνατότητα επαύξησης των εισφορών με ΤΟΚΟΥΣ. Χωρίς αυτή την δυνατότητα είναι , με μηδενικά ή ακόμη και αρνητικά επιτόκια, αριθμητικά αδύνατο να μπορέσει να χορηγήσει συντάξεις.    

3.3: Βέβαια είναι φανερό ότι αναπτύσσουμε το πρόβλημα, με βασική υπόθεση την ανταποδοτικότητα του  συνταξιοδοτικού ή αποταμιευτικού συστήματος. Η ανταποδοτικότητα, (δηλαδή το ποσό της δικαιούμενης σύνταξης),  δύναται να είναι ατομική, δηλαδή να αφορά  ένα έκαστων των συνταξιούχων, ή κοινωνική, και να αφορά συλλογικά όλους τους συνταξιούχους.

 Στην δεύτερη αυτή περίπτωση οι αναλογούσες συντάξεις, όπως υπολογίστηκαν ανωτέρω, θα πρέπει να μειώνονται ανάλογα της μείωσης της σχέσεως μεταξύ εργαζομένων και αριθμού συνταξιούχων, οπότε το συνταξιοδοτικό σύστημα παύει να είναι ανταποδοτικό και καθιστάτε έντονα ασταθές. 

3.4: Φανερό είναι, ότι τα μηδενικά επιτόκια ανατρέπουν άρδην, το συνταξιοδοτικό και εν γένει το αποταμιευτικό σύστημα.

Στην περίπτωση των συντάξεων, τα ποσά θα εξαρτώνται απολύτως από την τρέχουσα απόδοση σε φόρους του φορολογικού συστήματος, και το όλο σύστημα από έντονα αποταμιευτικό που ήταν,  μετατρέπεται σε έντονα καταναλωτικό.  Άρα το βασικότερο σήμερα σύστημα συσσώρευσης αποταμιεύσεων (και δια αυτών την χρηματοδότηση νέων επενδύσεων), καθιστάτε απόλυτα ΑΝΕΝΕΡΓΟ, και άρα συνεισφέρει ΜΗΔΕΝ, στην ανάπτυξη και την απασχόληση.

Στην περίπτωση που οι δόσεις εξόφλησης τραπεζικών δανείων υποκαθιστούν την ιδιωτική αποταμίευση, το σύστημα γίνεται πρωθύστερο. Δηλαδή πρώτα γίνεται η δαπάνη με χρηματοδότηση της ΕΚΤ, και μετά και σε βάθος χρόνου, γίνεται η εξόφλησης της ΑΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ με αποταμίευση.

Όπως και στην αρχή αναφέρθηκε, η αποταμίευση αποτελείτε από πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες, και απλά εκφράζετε σε νομισματικές μονάδες. Επένδυση είναι η παραγωγή κεφαλαιουχικού εξοπλισμού που αυξάνει την παραγωγική ικανότητα της χώρας. Οι εργαζόμενοι στην παραγωγή τους έχουν ανάγκη την ανάλωση καταναλωτικών αγαθών την απόκτηση των οποίων χρηματοδοτούν από το μισθό τους.

Άρα καταναλώνουν σήμερα αγαθά τα οποία παράγονται και τίθενται στην διάθεση της οικονομίας με τις δόσεις εξόφλησης των τραπεζικών δανείων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι. Που βρίσκονται τα αγαθά που αναλώνουν οι εργαζόμενοι στην παραγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών, αφού το αντίστοιχο τους, παράγεται και τίθεται στην διάθεση της οικονομίας, μετά από πολλά έτη;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΤΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΑΔΗΛΗ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗ.

Δηλαδή,  η Ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, στο πρόσωπο του ΕΝΟΣ, νομικού ή φυσικού προσώπου, ενσωμάτωσε την  αποταμιευτική και  επενδυτική δραστηριότητα. . Έχουμε δηλαδή σύστημα αυτοεπένδυσης. Οι μεγάλες επενδύσεις γίνονται κατά κανόνα από πολυεθνικές επιχειρήσεις και χρηματοδοτούνται  από τα κέρδη τους.

ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΠΑΚΤΩΛΟΥ ΚΕΡΔΩΝ; ΟΙ ΤΟΚΟΙ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΔΑΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΥΓΟΝΤΕΣ ΤΟΚΟΙ ΣΑΝ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΩΝ ΜΗΔΕΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΕΠΙΤΟΚΙΩΝ. 

3.4: ΕΕ. Η ΑΚΡΩΣ ΕΝΧΡΗΜΑΤΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ:

Η ρευστότητα της Ευρωπαϊκής οικονομίας είναι μεγάλη και δεν συμβιβάζεται με την παρατηρούμενη σχετική σταθερότητα των τιμών,  του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών και τον όγκο της παραγωγής.

3.4.1: Ως προς το επίπεδο των τιμών, τα αντικανονικά, μονοπωλιακά κέρδη, δεν έχουν δυσμενείς επιπτώσεις επί του πληθωρισμού, επειδή προέρχονται από μείωση του κόστους παραγωγής που συνεπάγεται ο δανεισμός τους με αρνητικά επιτόκια. Προέρχονται δηλαδή από απόλυτα επιτυχημένη μεταφορά εισοδήματος από τους μισθούς στα κέρδη.

Η υπερπροσφορά χρήματος και τα υψηλά κέρδη οδήγησαν στην επίσης επιτυχημένη επινόηση και την εισαγωγή στην χρηματιστηριακή αγορά των αλληλεπικαλυπτόμενων ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ. Οι τιμές των μετοχών διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην μέση ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ της οικονομίας, και τα οποία είναι συμβατά με την μέση ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ της οικονομίας.

Τα παράγωγα χρήματος, που έχουν σαν βάση τις μετοχές και τα ομόλογα, απορροφούν την υπερβάλλουσα ρευστότητα της οικονομίας και φορτώνουν την Ευρωπαϊκή οικονομία με δυσβάστακτο χρέος. 

Οι εμπορικοί εταίροι της ΕΕ. τα πλεονάσματα τους στο εμπορικό τους ισοζύγιο τα επενδύουν κυρίως σε Ευρωπαϊκά ομόλογα, με αποτέλεσμα το εξωτερικό χρέος της κοινότητας να υπερβαίνει το αντίστοιχο των ΗΠΑ και να συμποσούται περίπου στα 20 τρις. Ευρώ.

3.4.2: ΣΥΝΟΨΗ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ:

Α’: Τα μηδενικά/αρνητικά επιτόκια, συνεπάγονται την σκανδαλώδη μεταφορά εισοδημάτων και οικονομικών πόρων από τους ιδιώτες, είτε ως αποταμιευτές, είτε ως οφειλέτες τραπεζικών δανείων, προς τις, κυρίως, πολυεθνικές επιχειρήσεις, με την μορφή αυξημένων κερδών.

Τα αντικανονικά κέρδη, στηρίζουν τις τιμές των μετοχών και χρηματικών παραγώγων στο χρηματιστήριο, οδηγούν σε συγκέντρωση αμύθητου πλούτου και παραγωγικής δραστηριότητας (δηλαδή κοινωνικής και οικονομικής δύναμης) στα χέρια ολιγάριθμων ιδιωτών, και χρηματοδοτούν νέες επενδύσεις. Έτσι επιβάλλεται στην οικονομία πρωθύστερο σχήμα, δηλαδή η ανάλωση αγαθών και υπηρεσιών να  προηγείται της παραγωγής τους, για αρκετά χρόνια. Επιβάλλονται ακόμη στις κοινωνίες, με ανίκητο όπλο  τον οικονομικό καταναγκασμό, πολιτικές και άγνωστοι ,ή μη εκλεγμένοι από τους πολίτες, εξουσιαστές, που με κάθε θυσία απεργάζονται την επιβολή σε ολόκληρο τον πλανήτη της  πολιτικής επιλογής του  οικουμενισμού.   

Β’ : Η ΕΚΤ, ( με την διάθεση στην αγορά πακτωλού νέου χρήματος) στηρίζει, τα μηδενικά και στην ουσία έντονα αρνητικά πραγματικά επιτόκια. Εκμεταλλεύεται την δύναμη που της προσδίδει το εκδοτικό δικαίωμα, χωρίς καμιά αναφορά και αποζημίωση των χωρών μελών της ΕΕ που της εκχωρούν, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, το εκδοτικό τους δικαίωμα.

 Έτσι κατανέμει κατά το δοκούν σε χώρες και τράπεζες και πολυεθνικές επιχειρήσεις το οικονομικό πλεόνασμα που προσπορίζεται, εκμεταλλευόμενη το εκδοτικό προνόμιο

 ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΔΙΟΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ,  

Γ’ : Η Ευρωπαϊκή οικονομία είναι έντονα ενχρήματι. Παρά ταύτα το μεγάλο πλεόνασμα ρευστότητας δεν έχει οδηγήσει σε ανάλογες πληθωριστικές τάσεις, ούτε σε χειροτέρευση του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών με τις τρίτες χώρες.

Τούτο οφείλετε εις το ότι τα αντικανονικά κέρδη είναι αποτέλεσμα της μείωσης του κόστους δανεισμού τους και όχι σε αύξηση των τιμών των προϊόντων που παράγουν.

Παρά ταύτα, με το γεγονός αυτό δεν αποσυμπιέζεται η αγορά. Η αποσυμπίεση οφείλετε στο γεγονός ότι οι τρίτες χώρες κατακρατούν το πλεόνασμα στα ισοζύγια πληρωμών τους, κυρίως σε ομόλογα σε ευρώ και άλλες μορφές χρηματικών παραγώγων. Με τον τρόπο αυτό η πλεονάζουσα ρευστότητα επιστρέφει στην ΕΚΤ, και το εξωτερικό χρέος της ΕΕ αυξάνει σε 20 τρις. ευρώ.  

Δ’: ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

 Τα αρνητικά επιτόκια, εξουδετερώνουν την αποταμιευτική δραστηριότητα των ιδιωτών, η οποία ενοποιείται με την επενδυτική δραστηριότητα, των πολυεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες και ασκούν, ουσιαστικά, την οικονομική και πολιτική εξουσία στην ΕΕ.

Η αποταμιευτική δραστηριότητα των ιδιωτών ασκείται μέσο των δόσεων εξόφλησης δανείων τους προς τις τράπεζες, και χρηματοδοτεί επενδύσεις που έγιναν πολύ προγενέστερα. Άρα στην ΕΕ η αποταμίευση αποτελεί απλό χρηματικό ποσό,  και η οικονομική της έννοια ως πραγματικό μέγεθος, το οποίο στηρίζει την κατανάλωση των εργαζομένων στην παραγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών, δεν υπάρχει.

Η αποταμίευση των πολυεθνικών και συναφών επιχειρήσεων προέρχεται από δανεισμό τους, σε πρώτη φάση, με έκδοση νέου χρήματος, το οποίο ενσωματωμένο σε χρηματικά παράγωγα (κυρίως ομολογίες και μετοχικά μερίδια) ικανοποιεί τις επενδυτικές προτιμήσεις των κατοίκων των αναπτυσσομένων χωρών.  Άρα ουσιαστικά πρόκειται, θεωρητικά,  για άμεσες εισροές ξένων κεφαλαίων τα οποία χρηματοδοτούν κατά κύριο λόγο επενδύσεις στην ΕΕ.  

Θεωρητικά, γιατί στην πραγματικότητα οι κεφαλαιακές συναλλαγές που περιγράψαμε, σε μεγάλο βαθμό διενεργούνται από θυγατρικές επιχειρήσει, που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικές χώρες και ανήκουν στην αυτή ομάδα επιχειρηματικών συμφερόντων. Στις συναλλαγές αυτές η διακίνηση χρήματος είναι μια απλή ηλεκτρονική λογιστική διαδικασία.

 Υποθέσουμε ότι οι θυγατρικές  Β’,Γ’ και Δ’  αγοράζουν ομόλογα της μητρικής Α’ που είναι εγκατεστημένη στην Ευρώπη. Δια την αγορά, οι θυγατρικές εκδίδουν στην Ευρωπαϊκή αγορά δικά τους παράγωγα, τα οποία καταθέτουν σαν εγγύηση, στο 100%, στην ΕΚΤ και χρεώνονται  με ισόποσο δάνειο, το οποίο τους χορηγείται από την ΕΚΤ, και με το οποίο εξοφλείται στην ΕΚΤ η εγγύηση της μητρικής Α’ κατά την έκδοση του δικού της ομολόγου με το οποίο χρηματοδότησε την επένδυση της.    

Άρα οι πολυεθνικές επιχειρήσεις στην ΕΕ. με άσκηση δικαιώματος που στηρίζεται στην ΕΚΤ, χρηματοδοτούν την δραστηριότητα τους, οικονομική πολιτική, κοινωνική, με ΝΕΑ χρηματικά παράγωγα, ομόλογα,  που εκδίδονται από τις ίδιες, και με  τα οποία εξοφλούνται ΠΑΛΑΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ.    ΣΠΑΝΙΩΣ γίνεται εξόφληση ΠΑΛΑΙΩΝ ομολόγων με την καταβολή χρήματος σε ευρώ, επειδή υπάρχει η δυνατότητα εξόφλησης τους  με την έκδοση, εις το διηνεκές,  νέων ομόλογων. 

Άρα το πλεόνασμα που συνεπάγετε το εκδοτικό προνόμιο το καρπούνται οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, τράπεζες, οίκοι κλπ, που ουσιαστικά εκδίδουν το χρήμα που κυκλοφορεί στην ΕΕ.

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΠΑΦΙΕΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ. ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΤΗΛΗ, ΑΡΚΟΥΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ, ΠΟΥ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΜΕ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.