ΣΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΟΝ ΑΠΛΟΧΩΡΟ.

                         ΣΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΟΝ ΑΠΛΟΧΩΡΟ.

ΠΑΡΕΝΘΕΤΟ: 

           Ταξιδευτής, στου μύθου τον απλόχωρο, εκεί που ο ουρανός σμίγει με την γης, και οι θεοί ζουν με τους ανθρώπους.

          Εκεί που  ο άνθρωπος πλάθεται άνθρωπος, μένει άνθρωπος και δεν εξελίσσεται σε πιθηκάνθρωπο.

Εκεί που κυβερνά ο ΛΟΓΟΣ, πλάσμα του νου, με σεβασμό στο λόγο και ανοχή στην διαφορετικότητα και την αίρεση.

Χωρίς χρείες, πάθη, κακίες, φοβίες, εκβιασμούς και την απειλή του θανάτου. Περιδιαβήκαμε νοερά την απεραντοσύνη του μυθοχώρου, και αυτά που ακούσαμε και είδαμε εκεί, με δέος αλλά και ελπίδα, βία έχω, έτσι σαν πρόγευση και σαν αρχή,   να τα ιστορίσω ‘’στους νου έχοντες’’.

  

ΜΥΘΟΣ:

   Η απεραντοσύνη του ΝΟΥ και η σύζευξη του νοητού με το αισθητό. Ο χώρος του ελεύθερου διαλογισμού, της σκέψης και του οράματος και της ανυπόκριτης έκφρασης, χωρίς των φόβο του λάθους.

   Ουσία ο ΝΟΥΣ, ενέργεια της ουσίας, η σκέψη, ο διαλογισμός, το λογικό συμπέρασμα. Η ενέργεια της ουσίας, συμπλήρωμα της ανθρώπινης γνώσης είναι και μοναχοπαίδι της άγνοιας.

            Η απόλυτη γνώση εκτοπίζει και καθιστά αχρείαστο το συμπέρασμα. Η ανθρώπινη γνώση είναι σχετική και το συμπέρασμα δεν είναι γνώση. Και το πλέον επιστημονικό συμπέρασμα είναι σχετικό, και συνήθως καταρρίπτεται, αυξανομένης της ανθρώπινης γνώσης, που και αυτή σχετική είναι. 

   Οι άνθρωποι κινούμαστε μέσα από τα λάθη μας, και για αυτό πρέπει να είμαστε ανεκτική στην αντίθετη άποψη. Και ασφαλώς το ανέχομαι δεν είναι συνώνυμο του αποδέχομαι.

  

ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΜΥΘΟΜΝΗΜΗ:

                         Αντάμα με τον Μέγα Μυθοπλάστη, ανέβηκα στα ψηλά του όρους Μυθομνήμη. Ολόγυρα η θέα θαυμάσια και ακώλυτη και τα βλεπούμενα, απειροστό του όλου, ήταν τα πριν, τα τώρα και τα μελλούμενα. Όλα ήταν ένα, ήταν τώρα, πάντα τώρα. Ήταν τόσα  που ο  νους όσων ζούμε μέσα στο φθοροποιό χρόνο,  απειροστό τους μόνο μπορεί να χωρέσει. Από τα πολλά, τούτο θα ιστορίσω, που τόσο με τρόμαξε.

                        ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΡΘΑ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ, είδα ένα άστρο, που από παντού, μέσα από τα σπλάχνα του ξερνούσε  καπνούς και ήταν το χρώμα των καπνών ωχροκίτρινο, το χρώμα του θανάτου.

                        Μην τρομάζεις, πάντα έτσι ήταν, μου είπε ο μέγας μυθοπλάστης. Και πριν προλάβω να καταλαγιάσω τον τρόμο μου, άκουσα εκρήξεις που ο βρόντος τους σάλευε  όλα τα γύρω. Είδα φωτιά και λάβα να εκτινάσσεται από πύρινα  στόματα σε ύψος και πλάτος μυριάδες οργιές και όπου έπεφτε αναδυόταν οσμή θανάτου. Και είδα μέσα στους καπνούς και την λάβα, μέγα θεριό με στόματα δέκα, πού άκουγε στο όνομα EMPEROR-ΕΞΟΥΣΙΑ, να χορταίνει την ακόρεστη πείνα του καταβροχθίζοντας κορμιά ανθρώπων.

                        Μυριάδες το τσούρμο του. Μασκαρεμένοι σε ανθρώπους με πρόσωπο αρνίου του αγαθού, εξαπατούσαν και διέφθειραν τους ανθρώπους με μπόλικο φαί,  πλήθος καταναλωτικών προϊόντων, άφθονο χρήμα. Διέγειραν τα ζωώδη τους πάθη και τους καθιστούσαν άλογα ζώα πολύ πέραν του ζωικού βασιλείου. Με το ηλεκτρόνιο τους αλυσόδενα τα μάτια του νου και τους φυλάκιζαν στα τάρταρα του πνευματικού σκότους.

                         Ατίμασαν, διέφθειραν, διάβρωσαν το σκεύος απονομής της Θείας χάριτος, και οι άνθρωποι γιομάτοι πληγές, επιζητούσαν από  μόνοι τους την απόδραση τους από την σωφρονιστική τους φυλακή, για να γλυτώσουν από τον πόνο των πληγών του σώματος τους.  Κάτω από τις ιαχές θριάμβου και ύμνους προς των EMPEROR,  των μασκαρεμένων είδα και θαύμασα.  Είδα από κάθε νεκρό κορμί να αναπηδάει ζώσα σκιά και να ενισχύει το κράτος του EMPEROR. Είδα τις ζώσες σκιές με ουρλιαχτά πόνου να προσκυνούν τον EMPEROR  και να τον παρακαλούν να τους απαλλάξει από την κόλαση του πόνου. Και άκουσα φωνή,  που ακούστηκε σε όλη την πλάση να λέει.

 

                    ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ ΣΑΣ.

 

                        Και είδα πλεούμενο αβύθιστο κατά μεσής του πέλαγους να το σέρνουν  οι αγέρηδες, να το βολοδέρνουν τα κύματα  πότε πρύμνη και πότε πλώρα, και ούτε ρότα ούτε λιμάνι. Οι καπετάνιοι και το πλήρωμα , πειρατές των λαών και σφετεριστές της κληρονομιάς ανέκαθεν ξακουστών ανθρώπων,  με ρεσάλτο κατέλαβαν το πλεούμενο. Με αλυσίδες καμωμένες από χαρτί και ηλεκτρόνιο και άλλα καταναλωτικά προϊόντα, σφράγισαν τα μάτια και τον νου των ταξιδευτών και ενοίκων του πλεούμενου. Φυλακισμένοι στα έγκατα του πλεούμενου,  χωρίς φως και ακούσματα,  ανυποψίαστοι σύρονται στον θάνατο και μαζί τους σέρνουν όλη την οικουμένη.

 

                        Είδα το θεριό με τα δέκα στόματα να ξεσηκώνει κύματα ύψους  τριάντα και πενήντα οργιών, και το πλεούμενου με κλίση οριζόντια 85⁰ και με την πλώρη προς τα κάτω να χάνεται από τα μάτια μου. Ουρλιάζοντας από  πόνο και με φωνή βροντών πολλών φώναξα 

                                ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΚΑΙ ΘΕΕ ΜΟΥ;

                   Και ένιωσα το χέρι του Μέγα Μυθοπλάστη να μου χτυπάει φιλικά την πλάτη, και  είδα το δεξί χέρι του τεντωμένο να δείχνει κάτι προς την Ανατολή και άκουσα την φωνή του να λέει,

                        ΓΕΓΟΝΕ, Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΗ ΓΕΓΟΝΕ.

 

                   Γύρισα προς την Ανατολή και είδα. Κόρη πανέμορφη λευκοφορούσα με πάτημα  τον Όλυμπο, στεφάνι στο κεφάλι τον καταγάλανο ουρανό, να κραδαίνει  δίστομη ρομφαία και με μιας, να κόβει τις αλυσίδες των ταξιδιωτών ενοίκων του πλεούμενου.

            Ελεύθεροι αυτοί όρμησαν άλλοι στα άρμπουρα, άλλοι στο τιμόνι , άλλοι στους κουβάδες και άλλοι άρπαξαν τους πειρατές των λαών και χωρίς οίκτο τους πέταξαν στην θάλασσα.

             Τους κατάπιε η θάλασσα και με τα κορμιά τους, τα κύματα χόρτασαν την πείνα τους και υπνώθηκαν. Η θάλασσα γαλήνεψε και το πλεούμενο, φως ανέσπερο και άσβηστο, χάραξε ρότα για λιμάνι. Πίσω του όπως πριν, όπως πάντα, όλα τα πλεούμενα της οικουμένης γιομάτα ανθρώπους, να ζουν και να πλέουν μέσα στο φώς του πρώτου. Γεμάτος θαυμασμό και δέος μονολόγησα.

                    ΤΑ ΠΑΝΤΑ  ΝΕΑ ; ΝΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ!

 Και άκουσα την φωνή δίπλα μου να λέει. 

 

                    ΝΑΙ,  ΑΝΕΣΤΗ Η ΕΛΛΑΔΑ , ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΟΣΜΟΣ!

 

Οφειλομένη εξήγηση:  Ενσυνείδητα επιλέξαμε να εκφραστούμε μέσα από , τον                                                                          απλόχωρο του  Μύθου, γιατί όσα από τον χώρο αυτό                                                                            είπαμε, είναι ανείπωτα ως επικίνδυνα να ειπωθούν στον δικό μας κόσμο.  Ενσυνείδητα επιλέξαμε να εκφραστούμε με γρίφους, με την πεποίθηση ότι δεν πρέπει τα γραφόμενα μας να γίνου βορά στο στόμα των  GLOBAL THINKERS. Είμαστε βέβαιοι ότι οι πνευματικοί άνθρωποι, ανεξάρτητα γραμματικών γνώσεων ,θα μας καταλάβουν, γιατί τα ίδια πιστεύουν με εμάς..