ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

                     ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.                                                                   

                           Δημοκρατία είναι το δικαίωμα επιλογής των πολιτών,              και η υποχρέωση του κράτους να παρέχει επιλογές στους πολίτες.                   

                                       ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ αυτό  δύναται να περιορίζεται μόνο από τα ατομικά δικαιώματα και το δημόσιο συμφέρον, τα οποία ρητά και εξαντλητικά προσδιορίζονται στο σύνταγμα, και δεν επιδέχονται διασταλτική ερμηνεία.

Οι θεσμοί, είναι όργανα της δημοκρατίας, και δεν είναι δημοκρατία. Οι τρεις πρωτεύοντες εξουσίες του κράτους, η νομοθετική, δικαστική, και εκτελεστική, υπάρχουν για να προστατεύουν το δικαίωμα επιλογής των πολιτών από συντεταγμένα ιδιωτικά συμφέροντα και από την υπέρβαση εξουσίας από κρατικά όργανα, και κυρίως από τους φορείς άσκησης της κρατικής εξουσίας.

Δευτερεύοντες θεσμοί της δημοκρατίας, με ……πρωτεύοντα ρόλο, , είναι τα κόμματα και τα Μ.Μ. Ενημέρωσης. Για να επιτελούν οι δευτερεύοντες αυτοί θεσμοί τον προορισμό τους, καρπούμενοι κοινωνικά αγαθά, θα πρέπει να λειτουργούν με όρους που να προάγουν το δικαίωμα επιλογής των πολιτών.

ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΕΣ ΘΕΣΜΟΙ:  

1: ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ στην Ελλάδα οργανώνονται και λειτουργούν κατά το δοκούν και με πλήρη αδιαφάνεια. Δεν υπάρχει δηλαδή νόμος που να ρυθμίζει τα ελάχιστα προαπαιτούμενα οργάνωσης και λειτουργίας τους,  που να διασφαλίζουν τον απώτερο στόχο της ομαλής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Τα όργανα των κομμάτων υπάρχουν για να εγκρίνου τις αποφάσεις του αρχηγού, από τον οποίο εξαρτάται κατά απόλυτο τρόπο, η πολιτική εξέλιξη των μελών των κομματικών οργάνων. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργούν, κάτω από απόλυτα ασφυκτικό έλεγχο οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων.

Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις, σε βαθμό αποδείξεων ότι, το στενό κομματικό επιτελείο του αρχηγού, παρακολουθεί στενά την πολιτική και ιδιωτική συμπεριφορά των βουλευτών και στελεχών του κόμματος. Έτσι, είτε διά της επίπληξης, είτε διά του εκβιασμού είτε δια της διαγραφής, που αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του αρχηγού, εξασφαλίζεται η πειθαρχία στις αποφάσεις του αρχηγού. 

Δεν είναι η υπερβολή ο ισχυρισμός, ότι η οργάνωση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, προσομοιάζει με κατακόρυφη ένωση στην βάση τους, δύο γεωμετρικών κώνων.  Δηλαδή οι αποφάσεις λαμβάνονται από τον αρχηγό, εγκρίνονται από τα κομματικά όργανα,  εκτελούνται από τον αρχηγό. Κατά συνέπεια ο αρχηγός συγκεντρώνει στο πρόσωπο του την απόλυτη εξουσία, γεγονός δυσμενέστατο για την λειτουργία της δημοκρατίας.

2: Τα Μ.Μ.Ε., ‘’δεοντολογούν’’ από  μόνα τους. Από μέσα ενημέρωσης κατέστησαν μέσα προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλων. Χρησιμοποιώντας μεθόδους της Σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης και την ψυχοκτόνο θεωρία του Παύλωφ, μετέτρεψαν την πολυφωνία σε προσοδοφόρο μέσο πολιτικής και κοινωνικής παραπλάνησης των πολιτών, εξυπηρετώντας γνωστά και άγνωστα κέντρα εξουσίας. Έτσι κατέστησαν βασικός παράγοντας αποσταθεροποίησης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.   

Δεν είναι υπερβολή ο ισχυρισμός ότι, κόμματα και ΜΜΕ, κατέστησαν οργανώσεις υπονόμευσης της Δημοκρατίας, και τούτο αποτελεί πολιτικό και ποινικό έγκλημα, σε βαθμό κακουργήματος.

ΚΡΑΤΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ Η ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.

Το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής των πολιτών, για να είναι ουσιαστικό, θα πρέπει να συνυπάρχει με την ύπαρξη πραγματικών επιλογών. Εάν η διαθέσιμη επιλογή είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ, τότε ακυρώνεται το δικαίωμα επιλογής. Εάν με παραπληροφόρηση και πλάνη, βιάστηκε η βούληση του πολίτη, τότε το δικαίωμα επιλογής ακυρώνεται και η Δημοκρατία οδηγείται στο απόσπασμα.

Κραυγαλέο παράδειγμα, το δικαίωμα επιλογής εργασίας υπό την ευρεία έννοια. Στην Ελλάδα των μνημονίων, το δικαίωμα αυτό υπάρχει μόνο θεωρητικά. Στην πράξη έχει παντελώς ακυρωθεί από την ανεργία και την πλήρη αδυναμία των πολιτών να βρουν εργασία, και κατά προέκταση να επιλέξουν είδος και ώρες εργασίας και ύψος αποζημίωσης τους. Το δικαίωμα εργασίας, κατά προέκταση είναι και δικαίωμα ζωής. Η ακύρωση του συνιστά από μόνη της, κατάλυση της Δημοκρατίας, αλλά και απόπειρα γενοκτονίας κατά των Ελλήνων πολιτών, έστω και αν οφείλεται στην επιλεγόμενη ελεύθερη λειτουργία της αγοράς.

Στην περίπτωση που στα πλαίσια των μνημονιακών υποχρεώσεων, το κράτος με αποφάσεις του αφαιρεί με διάφορα προσχήματα, το δικαίωμα εργασίας από πολίτες του, τότε προκύπτει θέμα ειδεχθούς εγκληματικής πράξεως. Αλλά και στην περίπτωση που η ανεργία οφείλεται στις εγκληματικές παρενέργειες της μνημονιακής πολιτικής, τότε και πάλι προκύπτει θέμα ειδεχθούς εγκληματικής πράξης, εάν η κυβέρνηση εμμένει στην συνέχιση της ίδιας πολιτικής.

Στις δημοκρατίες, δικαίωμα και υποχρέωση επιλογής έχει και η εκλεγείσα κυβέρνηση. Η τέχνη της πολιτικής είναι η επιλογή. Κυβερνήσεις που παραιτούνται από το δικαίωμα αυτό, που είναι ταυτόχρονα και υποχρέωση, και εντάσσονται στον μονόδρομο της μνημονιακής πολιτικής, της πολιτικής του ‘’ευρώ πάση θυσία’’, είναι προφανές ότι αυτοκαταργούνται. Η  συνέχιση άσκησης από μέρους τους της εκτελεστικής εξουσίας, αποτελεί ΣΦΕΤΕΡΙΣΜΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, δηλαδή πραξικοπηματική άσκηση της εξουσίας.

Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ.

.Βασικός παράγοντας προστασίας των πολιτών από καταχρήσεις εξουσίας από οργανωμένα ιδιωτικά συμφέροντα και από φορείς άσκησης κρατικής εξουσίας, είναι η ανεξαρτησία της οργάνωσης και λειτουργίας της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας, ως επίσης και των κομμάτων και των ΜΜΕ. Γα τους δευτερεύοντες θεσμούς η διαπίστωση είναι ότι κατέστησαν όργανα υπονόμευσης της Δημοκρατίας.

1: Η ηγεσία της δικαστικής εξουσίας και τα ανώτερα στελέχη της διορίζονται από τον κ. Υπ. Δικαιοσύνης, με έγκριση ή και υπόδειξη του Πρωθυπουργικού επιτελείου. Η επαγγελματική εξέλιξη των κατώτερων στελεχών της δικαιοσύνης εξαρτάται από την υποκειμενική κρίση των προϊσταμένων τους, και αλυσωτά από το γραφείο συμβούλων του πρωθυπουργού. Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και οι λειτουργοί της δικαιοσύνης έχουν χαρίσματα, έχουν όμως και αδυναμίες.

Η εξέλιξη τους μέχρι τα ανώτατα κλιμάκια, εξαρτάται εν πολλοίς από τις αποφάσεις του προκαθήμενου της εκτελεστικής εξουσίας, και λιγότερο από τα επαγγελματικά και επιστημονικά τους προσόντα και την εργατικότητα τους. Είναι πρόδηλο ότι τελούν υπό καθεστώς  εξωγενών πιέσεων, εκάστοτε αφόρητων, που δεν αποτελούν και τις κατάλληλες συνθήκες αντικειμενικής άσκησης του έργου τους, κυρίως όταν οι αποφάσεις  άπτονται του κυβερνητικού έργου.

2: Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.    

Η βιωσιμότητα και η εξέλιξη του βουλευτή προσδιορίζεται από δύο βασικούς θανάσιμους παράγοντες. Την ικανότητα υποταγής στις αποφάσεις του αρχηγού και στην απουσία έκφρασης άποψης. Το επιτελείο του εκάστοτε αρχηγού γνωρίζει τις προθέσεις  των βουλευτών πριν αυτές εκδηλωθούν, για ενδεχόμενη αποστασία και διά επιπλήξεων και  εκβιασμών, προσπαθούν να προλάβουν το κακό. Εάν τούτο δεν γίνει κατορθωτό, τότε με διαρροές στα …ανεξάρτητα ΜΜΕ εξουδετερώνουν τον αποστάτη.

Όταν ο βουλευτής έχει άποψη, τότε θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνος και ως μελλοντική απειλή ακόμη και για τον ίδιο τον αρχηγό. Στη περίπτωση αυτή, ο βουλευτής εξουδετερώνεται, συνοδευόμενος από ποταμούς πολιτικών, οικογενειακών και ιδεολογικών αμαρτημάτων.

Κοντολογίς, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο βουλευτής ζει μέσα στον τρόμο και βέβαια απολαμβάνει το μεροκάματο του τρόμου, σαν αμοιβή για την προσφορά του στον αρχηγό.

3: ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ:

Είναι πρόδηλο ότι στη Ελλάδα η Δημοκρατία εξελίχτηκε σε ολιγαρχικό πολίτευμα, σε πολίτευμα των δύο αρχηγών δηλαδή του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το πολίτευμα αυτό, ουσιαστικά καθιερώθηκε από το σύνταγμα του 1975. Το σύνταγμα αυτό λειτούργησε σχετικά ικανοποιητικά, χάρις στις ισχυρές προσωπικότητες των Κωνσταντίνου Καραμανλή και  Ανδρέα Παπανδρέου. Μετά τον θάνατο των δύο αυτών προσωπικοτήτων, το πολιτικό μας σύστημα κυριαρχείται από  ‘’Νανισμό στελεχών’’.

Ο νανισμός αυτός και οι πολιτικές ίντριγκες που τον συνοδεύουν, εξέβαλαν τους νουνεχείς πολίτες από το πολιτικό γίγνεσθαι. Το κενό αναπληρώθηκε από άτομα άγνωστης ….ταυτότητας, τα οποία με νόμους περιχαράκωσαν την πολιτική ύπαρξη τους. Έτσι είναι σήμερα, σχεδόν αδύνατη, η επανόρθωση του πολιτικού μας βίου με ομαλές κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Ο νανισμός απέκοψε τους πολιτικούς από την εκλογική βάση. Για να επιζήσουν αναγκάζονται να προσφύγουν στην βοήθεια άγνωστων διεθνών κέντρων εξουσίας, παραχωρώντας σαν αντάλλαγμα, εκούσια ή ακούσια, την ίδια την Ελλάδα Έτσι ο πολιτικός νανισμός που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ζωή παρέσυρε σε αδιέξοδα την δημοκρατία αλλά δυστυχώς και την ίδια την Ελλάδα.

4: ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η δημοκρατία του σήμερα μετεξελίχτηκε σε πολίτευμα του χαρισματικού πρωθυπουργού, συνεπικουρούμενου από τον χαρισματικό ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν θα επιχειρήσουμε προβολή των διαπιστώσεων μας στο μέλλο. Θα βοηθήσουμε όμως τον αναγνώστη να το επιχειρήσει, αναφερόμενοι συνοπτικότατα, στην πολιτική ιστορία της Γείτονος Ιταλίας.

Τα 1915 ο…. χαρισματικός ηγέτης Μουσολίνι ίδρυσε το πολιτικό σχηματισμό Fazio Parlamentoro, ο οποίος το 1919 εξελίχτηκε σε  Fazio Combatimento (μαχητική ένωση). Αδιαφιλονίκητος ηγέτης του κόμματος ο Μουσολίνι ο οποίος με την βοήθεια των λεγεώνων του και με διευθυντήριο την ομάδα συμβούλων του, εξελίχτηκε και σε εθνικό ηγέτη. Μετά το 1919, η Ιταλία εξελίχτηκε σε ιμπεριαλιστική δύναμη.

Ο Χίτλερ μιμούμενος τον Μουσολίνι είχε την ίδια πολιτική πορεία, και η Γερμανία εξελίχτηκε επίσης  σε ιμπεριαλιστική δύναμη, και προκάλεσε εκατόμβες νεκρών.

Τονίζεται ότι τα βασικά χαρακτηριστικά και στις δύο περιπτώσεις ήταν η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ΗΓΕΤΗ, ΚΑΙ Η ΑΝΕΛΙΞΗ, ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΥ,  ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΑΡΩΔΙΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ.  Ο Φασισμός δηλαδή αποτέλεσε κοινοβουλευτική εξέλιξη, του  κατά ευφημισμό Δημοκρατικού πολιτεύματος.

ΣΥΝΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΟΤΙ Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΣΜΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΣΥΝΑΓΕΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΠΩΣ ΟΤΑΝ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΧΕΤΑΙ  ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΤΑ ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΑΠΙΠΤΕΙ ΣΕ ΦΑΣΙΣΜΟ.