ΟΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ.2: περί χρέους, αγορών, ανάπτυξης και τα τοιαύτα.

                      Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΥ

                          2: περί χρέους, αγορών, ανάπτυξης και τα τοιαύτα:

  ΓΝΩΜΙΚΟ:                                                                             

‘’Γράφω, γιατί στους οραματισμούς μου είχα πάντοτε , κάτι                        περισσότερο από ένα ειρηνικό θάνατο’’.

          Με επιστημονική σκέψη και απλοϊκό λόγο, θα προσπαθήσουμε να καταστήσουμε σαφή την αναντίρρητη πορεία της εθνικής μας οικονομίας και κατά επέκταση του βιοτικού μας επιπέδου και της απασχόλησης, που συνεπάγονται οι διάφορες πολιτικές που υπόσχονται οι πολιτικοί άρχοντες της δύσμοιρης πατρίδας μας.

            Τα όσα ακολουθούν δεν αποτελούν προβλέψεις, και δεν συνιστούν σε καμιά περίπτωση, ΠΟΣΟΤΙΚΟ προσδιορισμό των μεγεθών στα οποία θα αναφερθούμε. Συνιστούν όμως ΠΟΙΟΤΙΚΟ προσδιορισμό, ο οποίος υποδηλώνεται ποσοτικά, για να καταστούν τα συμπεράσματα κατανοητά από όσο το δυνατό περισσότερους συμπολίτες μας. Δηλαδή με ποσά προσδιορίζουμε το καλό ή το κακό, το θετικό ή το αρνητικό. Δεν προσδιορίζουμε όμως το πόσο θετικό ή αρνητικό είναι το ποσό.   

            Το υπόδειγμα που χρησιμοποιείται απλουστεύεται με υποθέσεις, οι οποίες όμως σε καμιά περίπτωση δεν αλλάζουν το συμπέρασμα. Πραγματικά ποσά που χρησιμοποιούνται είναι το ύψος του εισοδήματος σε τιμές βάσης, Υ= 150 δις ευρώ σε τρέχουσες τιμές, και το μέσο ετήσιο τοκοχρεολύσιο, ΤΧ=13 δις ευρώ.

ΤΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ.

1: Τα τοκοχρεολύσια εξοφλούνται με Ελληνικούς πόρους:

 Οι πόροι αυτοί, τα τοκοχρεολύσια, αφαιρούνται από τους πολίτες μέσο της φορολογίας και ισοδυναμούν με αναγκαστική αποταμίευση. Οι περικοπές εισοδημάτων, λογιστικά, εξοικονομούν τους απαιτούμενους πόρους, μόνο αν υπάρχει ισοσκελισμένος προϋπολογισμός και μόνο αν τα κρατικά έσοδα δεν επηρεάζονται από τις εισοδηματικές περικοπές. Όμως η μείωση των κρατικών δαπανών, μέσα από πολλαπλασιαστικές διαδικασίες, μειώνει κατά το υπερδιπλάσιο το εισόδημα και κατά ακολουθία τα φορολογικά έσοδα, και άρα το λογιστικά εξοικονομούμενο ποσό, οικονομικά δεν ανταποκρίνεται ούτε στο 30% του προϋπολογισθέντος ποσού.

Έτσι για να εξοικονομηθεί το απαιτούμενο ποσό οι λογιστές της ΤΡΟΪΚΑΣ αυξάνουν και την φορολογία. Όμως και η αύξηση της φορολογίας μειώνει το εισόδημα και κατά ακολουθία τα φορολογικά έσοδα. Η όλη διαδικασία είναι αποκλίνουσα, με αποτέλεσμα να απαιτούνται συνεχώς και περισσότερα φορολογικά και εισοδηματικά μέτρα, τα εισοδήματα να συμπιέζονται, η δημοκρατία να κακοποιείται και η εθνική κυριαρχία να δοκιμάζεται.

Όπως κάθε αποταμίευση, έτσι και η αναγκαστική αυτή εσωτερική αποταμίευση, αφήνει στα χέρια των παραγωγών ισόποσης αξίας απούλητα προϊόντα, τα λεγόμενα αποθέματα. Επειδή τα τοκοχρεολύσια πληρώνονται με χρυσό ή με αποθεματικό νόμισμα όπως είναι το ευρώ και το δολάριο, έπεται ότι αν είχαμε δικό μας εθνικό νόμισμα θα έπρεπε τα αποθέματα αυτά να εξαχθούν και με το τίμημα της εξαγωγής να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Η οικονομία για να ανταποκριθεί σε τόσο μεγάλες υποχρεώσεις στο εξωτερικό θα διολίσθαινε συνεχώς σε υποτίμηση του εθνικού της νομίσματος

Όμως νόμισμα της Ελλάδας είναι το διεθνές αποθεματικό νόμισμα, το ευρώ. Άρα το προϊόν της φορολογίας ή η αναγκαστική αποταμίευση, είναι αποδεκτή διεθνώς για την εξόφληση των υποχρεώσεων μας σε τοκοχρεολύσια. Έτσι για να ανταποκριθούμε στις τοκοχρεολυτικές υποχρεώσεις μας δεν είναι αναγκαία η εξαγωγή των αποθεμάτων, ή άλλως η επίτευξη του εξαγωγικού θαύματος.

 Όμως τα ευρώ με τα οποία εξοφλούνται τα τοκοχρεολύσια, μειώνουν ισόποσα την ρευστότητα της οικονομίας, η οποία δεν μπορεί να αναπληρωθεί από άλλες πηγές, επειδή τούτο μπορεί να γίνει με την έκδοση κρατικών ή τραπεζικών ομολόγων τα οποία να πουληθούν στην πρωτογενή αγορά. Έτσι η οικονομία χάνει ρευστότητα ισόποση του τοκοχρεολυσίου, και στα χέρια των  παραγωγών μένουν ίσης επίσης αξίας αθέλητα αποθέματα.

 

 

 

 

Μετά την επιβολή της φορολογίας, το διαθέσιμο εισόδημα και κατά συνέπεια η εσωτερική ζήτηση μειώνεται. Έτσι το επόμενο έτος οι επιχειρήσεις προσαρμόζουν το ύψος της παραγωγής στην προσδοκώμενη ζήτηση, αλλά και στην επιθυμία τους να απαλλαγούν από τα αθέλητα αποθέματα. Έτσι μειώνουν τα προγράμματα της παραγωγής τους, στο διπλάσιο του ποσού του ετήσιου τοκοχρεολυσίου. Το ίδιο κάνουν και  τα επόμενα χρόνια. Ας μην σπεύσουμε να κατηγορήσουμε τις επιχειρήσεις, γιατί η συμπεριφορά αυτή είναι απότοκη της έλλειψης ρευστότητας.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ο μηδενισμός του εισοδήματος μέσα σε έξι χρόνια, όπως προκύπτει και από το γράφημα 2.

Στο γράφημα 1, υποθέτουμε ότι για κάποιο μυστήριο λόγο οι παραγωγοί κατά κρατούν τα αποθέματα, δεν τα πωλούν, ελπίζοντας σε κάποιο θαύμα.

Στην περίπτωση αυτή η μείωση της παραγωγής το επόμενο έτος θα ισούται με το ετήσιο τοκοχρεολύσιο, και το εισόδημα θα μηδενιστεί σε έντεκα χρόνια.

Βέβαια υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν το ύψος της παραγωγής, με αποτέλεσμα η μείωση του εισοδήματος να είναι ομαλότερη.

 

Σε κάθε περίπτωση, το ποιοτικό συμπέρασμα είναι ότι, η εξόφληση των τοκοχρεολυσίων με εγχώριους πόρους, συνεπάγεται με μαθηματική ακρίβεια, υψηλούς ρυθμούς μείωσης του εισοδήματος.

2: ΤΑ ΤΟΚΟΧΡΕΟΛΥΣΙΑ ΕΞΟΦΛΟΥΝΤΑ ΜΕ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ.

Στην περίπτωση αυτή εξοφλείται το εκτοκιζόμενο με 2,0% παλαιό δάνειο, με νέο δάνειο, εκτοκιζόμενο τουλάχιστο με 4,5%. Δηλαδή για να εξοφληθεί το παλαιό δάνειο συνολικού κόστους 455 δις ευρώ, απαιτείται ομολογιακό δάνειο ύψους 645 δις ευρώ.

Όπως προκύπτει από το γράφημα 3, στην εξεταζόμενη περίπτωση το εισόδημα ισούται  με το διαθέσιμο εισόδημα ( Υ=Yd ), το ύψος του παλαιού δανείου( Κο) συνεχώς μειώνεται και μηδενίζεται στα 35 χρόνια, το νέο δάνειο ( Κ₁ ) αυξάνεται με επιταχυνόμενο ρυθμό, και η συνολική δανειακή επιβάρυνση της οικονομίας από 455 δις ευρώ αυξάνεται σε 645 δις ευρώ, δηλαδή κατά 41,7%. Σαν ποσοστό επί του εισοδήματος, η συνολική δανειακή επιβάρυνση της οικονομίας, από 303%, αυξάνεται σε 430%.

 

      ΤΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΤΟΥ. 

   Υποθέτουμε ότι ολόκληρο το ποσό των αθέλητων αποθεμάτων εξάγεται στο εξωτερικό η υποκαθιστούν εισαγόμενα προϊόντα, και χρηματοδοτούνται από εγχώριους πόρους πάγιες επενδύσεις ύψους 10 δις ευρώ ετησίως. Στην περίπτωση αυτό στα 35 χρόνια

Το εισόδημα ισούμενο με το διαθέσιμο εισόδημα (Y=Y_d), από 150 δις σήμερα θα φτάσει τα 200 δις ευρώ μετά από 35 χρόνια. Συνολική αύξηση 33,3% ή 0,8% κατά μέσο όρο ετησίως. Αν οι πάγιες επενδύσεις χρηματοδοτούνται με εισροές κεφαλαίων από το εξωτερικό, τότε το διαθέσιμο εισόδημα (Y_d) θα παραμείνει σταθερό ή θα υπολείπεται σημαντικά της αύξησης του εισοδήματος.

Η επιβάρυνση της οικονομίας με τοκοχρεολύσια θα μηδενιστεί στα 35 χρόνια, το ίδιο και το κρατικό χρέος, με αποτέλεσμα ο μηδενισμός των διαρροών με κατάλληλη πολιτική επενδύσεων, να αυξήσει  τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας, στα 35 χρόνια στο 2,0% περίπου ετησίως. Στον πραγματικό μας κόσμο το ύψος των τοκοχρεολυσίων τα πρώτα χρόνια θα είναι σημαντικά μεγαλύτερο του μέσου όρου, και για αρκετά χρόνια ο ρυθμός ανάπτυξης θα είναι αρνητικός και μειούμενος. Στα τελευταία χρόνια θα είναι σημαντικά μικρότερο του μέσου όρου, και ο ρυθμός ανάπτυξης θα γίνει θετικός και αυξανόμενος, με άνω όριο το 2,0% περίπου.

 

Ποιοτικά τα συμπεράσματα:

Για να βγει η Ελλάδα από την κρίση  απαιτείται Ηρωική εξαγωγική και αποταμιευτική προσπάθεια. Αργήσαμε και ακόμη αργούμε σημαντικά να κατανοήσουμε το πρόβλημα και να εφαρμόσουμε πολιτικές ρήξης. Αργήσαμε, και το υποαπασχολούμενο παραγωγικό δυναμικό της οικονομίας, το οποίο θα μπορούσε να προσφέρει σημαντική αύξηση του εισοδήματος, δυστυχώς έχει υποστεί σε μεγάλο βαθμό φυσική απαξίωση. Και οι πολιτικές δυνάμεις αντί να ενσκήψουν πάνω στα πραγματικά προβλήματα τα οποία κατά την δική μου εμπειρία, παντελώς αγνοούν, ερίζουν για το ποιός  θα ξεσκίσει το                                                                                   ΧΡΕΩΣΤΙΚΟ = ΜΝΗΜΟΝΙΟ. 

ΔΥΣΤΥΧΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΟΥ, ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΗ                        ΑΝΕΧΕΣΑΙ ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ.