ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ:

Πέρασαν από τότε χρόνοι πολλοί. Όμως, κοιτάζω προς τα πίσω και βλέπω ζωντανούς, όλους εκείνους με τους οποίους αγωνιστήκαμε για λευτεριά. Εξήντα πέντε χρόνια από τότε, και όμως μέσα στο μυαλό μου στριφογυρίζουν όλα τα τότε θαυμαστά που έγιναν για την λευτεριά της Ελληνικής πατρίδας, της ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΣ.  Στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου, όλα εκείνα τα παιδιά των γυμνασίων και Λυκείων, που θυσίασαν την νιότη τους, προσφορά στον αγώνα των Ελλήνων για  να ζουν ελεύθεροι οι άνθρωποι.

ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΟΥΝ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΙ ΑΞΙΖΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΥΤΕΡΩΘΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ. ΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ. .

 Ήταν ένας αγώνας θυσίας, που διεξάχθηκε στο όνομα της Αγίας Τριάδας και που είχε την προστασία και την βοήθεια του Θεού.

  ΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ, ΑΓΩΝΕΣ ΘΥΣΙΑΣ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ.

     ΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ, ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΚΑΙ  ΘΑΥΜΑΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ

Ήταν 25/03/1940 που μια Ελληνίδα ΜΑΝΑ έτεκε Ελληνόπαιδα υιό και το όνομα αυτού ΓΕΩΡΓΑΛΗΣ ΠΙΛΙΩΤΗΣ. Από πολύ μικροί, ο Πατέρας, βετεράνος δύο παγκοσμίων πολέμων, δίδαξε τα πέντε αρσενικά του το    ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΙΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ. Η Μάνα, μια συνειδητοποιημένη Ελληνίδα, δίδαξε στα παιδιά της του ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ, και την αγάπη για την πατρίδα και τους ανθρώπους.  Όλη η οικογένεια δούλευε σκληρά για το  ζην,  και αισθάνονταν πλούσιοι   επειδή τους ένωνε μεταξύ τους  η αγάπη.

Τα χρόνια περνούσαν και τα αρσενικά ανδρώθηκαν, αγωνιζόμενα να αποκτήσουν τα προσόντα για το ζην. Και ξαφνικά, σαν κεραυνός σε ανέφελο ουρανό, ακούστηκε στην ΚΥΠΡΟ το, ΕΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ……...ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ.

Οι  Έλληνες της Κύπρου έτρεξαν και πύκνωσαν τις τάξεις των αγωνιστών, (για του Χριστού την πίστη την Αγία και την πατρίδα), της ΕΟΚΑ ,   

Πρώτος έτρεξε ο τέταρτος στην σειρά ηλικιακά. Συνελήφθην το 1956 και μαζί με δύο άλλους συναγωνιστές του, καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά.

Δεύτερος έτρεξε ο μικρότερος στην ηλικία, ο ΓΕΩΡΓΑΛΗΣ ΠΙΛΙΩΤΗΣ. Εντάχθηκε σε ομάδες κρούσης στην πόλη της Λάρνακας. Διατάχθηκε να οργανώσει και οργάνωσε  7μελή ομάδα αγωνιστών στο χωριό του, καθώς επίσης και δύο ομάδες ΑΝΕ (νέων)  και ΠΕΚΑ (ηλικιωμένων). Στην ομάδα  αυτή εντάχθηκε και το τρίτο αρσενικό της Ελληνογέννας ΜΑΝΑΣ.

Και ακούστε νέοι μας, το παράπονο της ΜΑΝΑΣ, όπως το εξέφρασε στο μικρότερο γιό της. ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΟΥΣ ΜΟΥ,  ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΕΝΑΣ. ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΑΡΕΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ; Και ακούστε την απάντηση του μικρότερου γιού. ΜΑΝΑ, ΜΑΝΑΜΟΥ. Το δέντρο της Λευτεριάς της πατρίδας μας, για να φυτρώσει να καρπεύσει και να στεριώσει πρέπει να ποτιστεί με το αίμα των παιδιών της.  

Οι μέρες περνούσαν και ο ανήσυχος Πιλιώτης  μαζί με εκλεκτούς συναγωνιστές και συναγωνίστριες, ερχόταν  καθημερινά, σε επαφή, πρόσωπο με πρόσωπο, με τον θάνατο. Ναι η θυσία ήταν διαρκής, και ο θάνατος,  παραμόνευε  σε κάθε γωνιά σε κάθε σοκάκι.  Τρεις φορές η ΜΑΝΑ του Γεωργαλή τον έκλαψε για νεκρό.

Οι μέρες περνούσαν, και κάποτε έφεραν μαζί τους το αναπόφευκτο, την προδοσία και σύλληψη του. Αποχαιρέτησε την ΜΑΝΑ και με τις ευχές της, πείρε τον δρόμο του βουνού.  Οι μέρες ήταν πολύ δύσκολες, ήταν μέρες με σημαντικές απώλειες. Σε αυτές τις μέρες η ΚΥΠΡΟΣ έχασε το Γρηγόρη Αυξεντίου. Αποτέλεσμα αυτών ήταν η σημαντική καθυστέρηση προώθησης του Γεωργαλή σε αντάρτικη ομάδα. Η καθυστέρηση αυτή οδήγησε στον εντοπισμό και σύλληψη του στις 17/03/1957. Μεταφέρθηκε στο κολαστήριο του SPECIAL BRANCH Λευκωσίας.

ΕΔΩ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ.

Ανάκριση τρεις φορές ημερησίως, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα. Ανακριτής ένας, ο Άγγλος και πέντε βοηθοί βασανιστές. Εργαλεία βασανισμού, ότι μπορεί να πονέσει και κυρίως το μαστίγιο  φτιαγμένο από το πέος ταύρου. Η τυπική ανάκριση κράτησε  μισή ώρα, και έληξε με την εξής υπόσχεση του Άγγλου ανακριτή. «Έχω ένα αδελφό στην ηλικία σου, και ποτέ δεν θα ήθελα να πάθη αυτά που θα πάθεις εσύ».

Σταδιακά, με το πέρασμα του χρόνου, το σώμα, με εξαίρεση το κεφάλι άλλαζε χρώμα. Αρχικά γκριζόμαυρες βούλες, και σταδιακά ολόσωμο ΜΑΥΡΟ. Ο πόνος αβάσταχτος και χωρίς όρια και ο φόβος του φρικτού θανάτου, μείωνε την ψυχολογική ικανότητα για αντίσταση.

Και όμως ΕΠΡΕΠΕ να αντισταθεί. Παρακαλούσε τον Θεό να τον πάρει κοντά του και να τον γλυτώσει από τους βασανιστές του. Οι παρακλήσεις του όμως δεν έφταναν στα αυτιά του Θεού. Ο πόνος συνεχώς μεγάλωνε  και πίστεψε ότι ο ΘΕΟΣ τον εγκατέλειψε. Σήκωσε το κεφάλι προς τα πάνω και φώναξε προς τον ΘΕΟ ΚΑΙ ΘΕΟ ΤΟΥ.

«Όταν ο  Υιός Σου είπε, ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΕΕ ΜΟΥ, ΙΝΑ ΤΙ ΜΕ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΠΕΣ, αμέσως τον πείρες κοντά Σου και τον γλύτωσες από τους βασανιστές του. Εκείνος όμως ήταν αναμάρτητος, ενώ εγώ, πρόλαβα στα 16-17 μου χρόνια, να κάνω θανάσιμα αμαρτήματα».

Οι αφόρητοι πόνοι σε όλο του το σώμα τον έκανα να πιστέψει ότι παρέμεινε μόνος και αβοήθητος από Θεό και ανθρώπους. Η ελπίδα   συνεχώς μειωνότανε. Ο έμπειρος ανακριτής πεπεισμένος ότι ο Πιλιώτης ήταν έτοιμος να καταδώσει συναγωνιστές και να μαρτυρήσει γεγονότα, σταμάτησε τα βασανιστήρια, τον κάθισε σε μία καρέκλα απέναντι του και του είπε , άντε λέγε αυτά που ξέρεις.

 Ο Πιλιώτης μούγκριζε από τον πόνο της  νομιζόμενης εγκατάλειψης του ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΘΕΟΝ ΤΟΥ και την μείωση της  ψυχικής δύναμης του για αντίσταση, και ήταν ο πόνος αυτός πολλαπλάσιος του πόνου του σώματος.

Και ξαφνικά κατά θαυμαστό!!!  τρόπο, σταμάτησε η ανάκριση. Τον  μετέφεραν σε ένα διπλανό δωμάτιο και τον κλείδωσαν εκεί.

ΗΤΑΝ Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΥΤΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ,  ΦΩΣ ΙΛΑΡΟ, ΦΩΣ ΑΝΕΣΠΕΡΟ, ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ. ΦΩΣ ΠΟΥ ΕΛΥΣΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΟ ΚΑΤΑΓΑΛΑΝΟ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΕ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΣΤΗ.

ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑ. ΟΜΩΣ ΖΗΤΑΤΕ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΣΑΣ, ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ, ΓΙΑ  ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΤΕ ΤΗΝ  ΘΥΣΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΚΟ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ, ΓΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ.  ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΣΑΣ ΧΑΡΙΖΩ  ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΑΖΕΨΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΤΕ. 

Πρόλαβε να ψελλίσει. ΝΑΙ ΚΥΡΙΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ. Σας υπόσχομαι ότι θα τηρήσω την υπόσχεση και τον όρκο μου στην ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ. Η πόρτα άνοιξε και τον  έσυραν ενώπιο του ανακριτή. Τον έβαλα να καθίσει  σε μια καρέκλα,  απέναντι από τον ανακριτή και αυτός του είπε. Άντε λέγε να γράφουμε. ΤΙ ΝΑ ΠΩ. Αυτά που ξέρεις. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙΠΟΤΕ, βροντοφώναξε ο Πιλιώτης, χωρίς κανένα φόβο ή πόνο. Ήταν αποφασισμένος να ολοκληρώσει την υπόσχεση του στην πατρίδα και τον όρκο του στην ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ. Τι είπε, ρώτησε ο ανακριτής. Δεν ξέρει τίποτα απάντησε ο τούρκος μεταφραστής. Λύσσαξε ο ανακριτής, άδραξε το μαστίγιο και από κοντά οι πέντε βασανιστές.

Τον έριξαν κάτω και όλοι μαζί τον χτυπούσα ανεξαιρέτως σε όλο του το σώμα με όλη την δύναμη τους. Και ο Πιλιώτης πιστός στον όρκο του συνεχώς. Φώναζε.  

Δεν ξέρω τίποτε, ….Δεν ξέρω τίποτε, ……..Δεν ξέρω τίποτε,……. Δεν ξέρω τίποτε,……………….. ………………………….    δεν ξέρω τίποτε………………………..Δ.. ε……..ν………….. ξ………………ε……………………ρ…………………………..ω

Πέρασαν  ώρες , ημέρες δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το σώμα του Πιλιώτη λύγησε και έχασε σε σημαντικό βαθμό την επαφή του με το περιβάλλον. Δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του και ο πόνος, όσο δυνατά και να χτυπούσαν, δεν τον αισθανότανε το σώμα του.

Συρόμενος από τις μασχάλες από δύο Τούρκους επικουρικούς αστυνομικούς,  τον μετέφεραν και τον έκλεισαν  μέσα σε κρατητήριο. Σε καθημερινή βάση, δύο άτομα με άσπρες μπλούζες, άλειφαν  ολόκληρο το σώμα του με κάποιο διαφανές υγρό. Μέρα με την μέρα ο Πιλιώτης ξυπνούσε από τον λήθαργο. Διαπίστωσε ότι η επιδερμίδα του  αποκτούσε σταδιακά το κανονικό της χρώμα. Επίσης ο πόνος σταδιακά  αποδυναμωνότανε.  Σε πόσες ημέρες δεν ήξερε, οι μαύρες κηλίδες και ο πόνος αμβλύνθηκαν και τον μετάφεραν στις 24 Απριλίου 1957 στα κρατητήρια  Κοκκινοτρημιθιάς.

Η περιγραφή του περιστατικού με τον πιο κοντινό μου φίλο, είναι σκόπιμα  ελλιπής. Ομολογώ ότι όλοι οι άνθρωποι, έχουμε ένα κοντινό  φίλο, όπως εγώ που είχα τον ΠΙΛΙΩΤΗ. Η διαφορά από τις σύνηθες περιπτώσεις είναι ότι στην περιγραφόμενη περίπτωση, και για όλη την διάρκεια της περιόδου 1955-1959  το   όνομα ΓΕΩΡΓΑΛΗΣ ΠΙΛΙΩΤΗΣ, η ΗΛΙΚΙΑ και η αγωνιστικότητα,  ήταν τα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά  μεταξύ των συναγωνιστών του.  Με αυτό το όνομα ήταν γνωστός στο αγωνιστικό περιβάλλον του, και με αυτό το όνομα τον αναγνωρίζουν και σήμερα. Με αυτά τα χαρακτηριστικά των κοντινών φίλων, αναγνωρίζονται μεταξύ τους οι ανώνυμοι Έλληνες που θυσιαστήκαν για

 ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. 

ΝΑΙ, με την  αναφορά στο κοντινό φίλο αγιάζεται μεταξύ των πρωταγωνιστών, μεταξύ των αγωνιστών, η επική περίοδος 1955-1959,         η περίοδος που αυτοί με την θυσία τους λάμπρυνα, η δική τους ιστορική περίοδος.

Όμως τα πάντα στον άνθρωπο είναι άνωθεν δοτά από τον ΠΛΑΣΤΗ ΘΕΟ. Το συναίσθημα της ΘΥΣΙΑΣ είναι το μεγαλύτερο χάρισμα ΘΕΟΥ προς τον άνθρωπο. Σε όποιον ο ΘΕΟΣ το έδωσε, προστατεύει τον δωρολήπτη, και τον κατευθύνει στην ολοκλήρωση της θυσίας.  Μακάριοι είναι αυτοί, που πριν ακόμη γεννηθούν ο ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ ΘΕΟΣ τους χάρισε το υπέρτατο αγαθό της ΘΥΣΙΑΣ για τους ανθρώπους, προς δόξα του ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ.

ΝΑΙ στην περίπτωση που περιγράφεται στο παρών γραπτό, έγινε ένα αναμφισβήτητο θαύμα, που δεν έχω την άδεια να αποκαλύψω και να το περιγράψω λεπτομερέστερα. Έχω όμως την υποχρέωση να αποκαλύψω ότι όλοι αυτοί που έγγραψα με το αίμα τους το Κυπριακό έπος, πέρασαν  την ζωή τους κλαίγοντας για την πατρίδα. Ναι ο πιο όμορφος απελευθερωτικός αγώνας που έγινε ποτέ από τους ΕΛΛΗΝΕΣ, είχε το χειρότερο πολιτικό αποτέλεσμα.  ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ;

    Γιατί οι ιδιοκτήτες της Κυπριακής αποικίας, με τις συμφωνίες της ΖΥΡΙΧΗΣ, επέβαλαν την αναγνώριση στην τουρκική μειονότητα, πρωτόγνωρα πολιτικά δικαιώματα, με τα οποία ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΤΑΝ από την σύσταση του, το νεοσύστατο   ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΥΣ. 

   ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑΜΕ, ΓΙΑΤΙ; ΑΦΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΓΙΑ ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ;

Ναι, το νεοσύστατο κράτος, ΔΗΘΕΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟ, ήταν ψευδεπίγραφο. Στη πραγματικότητα με τις συμφωνίες της ΖΥΡΙΧΗΣ συστήθηκε ΕΛΛΗΝΟ/ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ στο οποίο οι Τούρκοι έχαιραν της ενεργούς στήριξης των ΆΓΓΛΩΝ. 

Και τώρα; ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ στηρίζουν την δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών, ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ. Και γιατί κύριοι τα δύο κράτη είναι λύση για το ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ; ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΖΩΝΙΚΗ. Όμως εξάπαντος το πρόβλημα θα πρκύψει

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΜΕ; ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΑΙ ΟΤΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΙ ΤΑ ΤΕΚΤΕΝΟΜΕΝΑ ΣΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ;

Ας αφυπνιστούμε και ας χαράξουμε ρεαλιστική πολιτική γραμμή για την επίλυση του ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ.

Όμως είναι καιρός να ενδιαφερθούμε για τους ΓΕΡΟΝΤΟΥΣ σήμερα, του Κυπριακού έπους. Ναι, εκείνα τα ακατάβλητα και αλύγιστα τότε σχολιαρόπαιδα είναι σήμερα γέροντες, και κουβαλάνε με τα γέρικα πόδια τους , τις πληγές  και τους πόνους των βασανιστηρίων από τους  Άγγλους, και την αναξιοπρέπεια του γήρατος.

Ας προνοήσει η πολιτεία να δημιουργήσει ,τα κατάλληλα ιδρύματα (οίκους ευγηρίας)   μέσα στα οποία να στεγαστούν όσοι από τους αγωνιστές τα έχουν ανάγκη.